vilja hava, men e kjem’e ’ki fyrr um Kvelden me di sama de bli myrkt, aa daa tru alle at e inki kjem’e, men du maa hughailt lite paa, at e kjem’e, nær e ha sagt de; de bli ain fæl’e Dur tryaa Gønge ette in’an i Kveldingenn, aa nær du ha høyrt den tre’a Duren, daa kjem e. Men um du no skulde trjuge me aa vera me de herifraa, so faatt du ingin Ting mæ me, anna ell so som e staar aa gaar, aa daa hatt me held inki Gagn taa Punge. Solaine e de best du gjere de so som e no ha sagt“. Guten trudde detta, aa fann atte Pløgge hennar, aa ho tok atte Hesten sin aa strauk sin Veg.
Daa Guten kom haimatt te Far sino, spurde denne, um han hadde merkt noko „Ja de ska e segja ai onnor Gong“, sa’e Guten; „men no ska e giftast, aa Bryllaupe mitt sta staa den Dagen e no segje“. „Aa e undrast paa de e“, sa’e baade Far hass aa Brød’n hass, „du e no sama Narre, som du ha vore du“, sa’e dai. Guten let dai segja, ko dai vilde. Han kjøpte se ain Hest aa raiste te Byen aa kom atte me ait Lass utaa alle Slags kostasamne Ting, so at Folke hass vorto raint forgapandis, daa han kom haimatt. Aa so let han bryggje manga Tynno Malt te Øl aa let slagte tvo store Uksa, aa nye Pløgg let han se gjera taa di allefinaste Klæ’e aa gjorde alt fullt rai’ogt aa ba te Bryllaups te dai Dage, som sagt va. Bru’stoga vart testasa me ait Aaklæ’e i kort Hægsæte aa ait Tæpe midt paa Vegge imyljo Glaso. Bryllaupsdagen kom aa Folke komo, so ho vart full’e Stoga. Spelemannen kom aa Brusvainadn komo, men dai hadde ingi Bru aa danse me, aa so dansa dai me Brupiko aa hino Kvendfolko. Folke
