si aa sette se te aa laate. De va ogso Kar som kunna laate, so han Lars alder hadde hoyrt so fint Felelæte fyrr. Aa derme tok de te aa para se fram paa Golve tvau aa tvau me Ungdom Guta aa Gjento aa te aa dansa, aa dai voro fælt gilde te aa danse Springdans; dai hadde slike underle Snua, at han alder hadde sett slike fyrr. Spelemannen let te han vart troytt’e, som de syntest, aa so la’e han Fela paa Borde stundo aa gjekk ut, aa me’a kvilte dai som dansa. Nær Spelemannen va Ute, kom de ain liten Gut aa tok Fela aa likesom vilde lære laate, men han kunna ’ki noko vi’ar endaa. Men nær Guten tok te skurra aa let, daa lo’o dai so godt aat hono allesamne. Detta heldo dai paa me haile Natte. I dessa Hope va de tvær gamla Kjeringa, dai boro kor sin Ploggetull unde Høndenn, aa den la’e dai i Sænge hjaa hono Lars, aa so stirde dai so illt paa han, aa mulla noko, som han inki skynte; de va likesom dai voro sinna paa han. Men i dai sama Hope va de tvo unge Guta, dai sette se framafor Sængenn hass, aa soto svalla ve han haile Natte. Han Lars spurde dai ette ænkort, aa dai svara hono paa alt, som han spurde ette. Aa dai spurde han ogso ette ænkort, men de va likesom dai ’ki trengde um Svar taa hono, for nær han inki svara rett ette som dai tytte, so sa’e dai, at de va a’lais. Han spurde dai kor lengi dai heldo paa aa ri’e ikringo Gardadn i Jolo. „Aa me ri’e ut Imbereftan, aa so halde me paa te Tju’nddags Kvelden. – Men de e ’ki allestane me era like djerve“, sa’e dai. – „Kor hava de haime daa“, sa’e han Lars. – „Noko taa uss hava haime paa Helestrønd“, sa’e dai, „noko hoyre te paa Skytjestøle, aa
