helt se i Fjøse, aa han hadde lagt Elsk paa Bjøllekyre aa bar Hoy aa Halm te henne alla Næta, so ho vart so fait’e, at ho vilde raint sprekkje sund; men hina Kydn vorto turra, ko dai gøvo dai, aa de va taa di maaveta, at han tok ifraa dai aa la’e te Bjøllekyrenn. Samalais gjekk de te i Stalle. Mannen paa Garde hadde ai svart’e Merr, aa ho va so fait’e som Svell, men hine Oykidn hass voro so turre, at de va stygt aa sjaa dai. Tile ain Morgo vilde Tenestguten gaa aat Stalle aa gjeva Oykjo. Daa han kom ut, fekk han sjaa tvo Kara ute i Garde, som sloost um ain Hoydott. Den aine kom me Hoydotte or Stalltreve, aa derme kom hin aa raiv Dotten taa hono, aa so bar de te aa slaast. Dai sloo ina’n so fælande me Nevo, aa so mulla dai noko som ’ki Guten skynte. Paa Slutnan la’e den aine hin unde Oyra, so han rulla, aa so fata han Hoydotten aa sette ne i Fjøse. Hin sto upp att, pynta taa se Snjøen aa pusla se burt i Stallen, aa si’a saag han dai ’ki mair den Gonge. Ai onnor Gong tile ain Morgo fyrr Guten sto upp, kom de ain Kar inn i Fjøse me ait Hoyfanga aa’la’e te Bjøllekyrenn. Guten laag uppaa Fjøshjelle aa saag detta, han, aa so sa’e han: „detta va for myki aat ai Kyr“. Han som kom me Hoyfanga’e svara: „aa ja va detta før myki, so ska de vist bli minder“. Ifraa dai Ti’enn vart Bjøllekyre so turr’e, at de va nettupp ho orka aa gaa, men ai onnor Kyr som sto nemmast ve Bjøllekyre vart faitare te kor Dag.
Solais paa Lag ha Tøltabondin vore sedd’e mangestane fyrr i Verd’n, men no paa noko Aar ha ingin set te hono. Koss de ber’e te, at dai kalle dai
