dag nokon taa dikka“. Aa so vart de me. Kjeringe hass Tollaiv vart raint ifraa Vete, aa gale vart de me Bødno hass, alle vorto vanhelsa ve de at dai føngo Fallesyki’e, aa likeso Kjeringe; hellest voro dai skile Faavittinga, aa de som mair va, dai vorto so vanskapte aa skakke i Le’o, at Finga aa Tæna støndo skjaive paa dai, me maire. Han Tollaiv ogso vart paa Slutnan hjaalskin. Han va ain stor’e sterk’e Kar, va ain dugele Skraddar, aa hadde vore Sjersant i dai Ti’enn, som dai voro i Sverike; men no gjekk han ikringo Gardadn aa ba, aa hadde me se dessa vanvetogne sjuke Ungadn aa Kjeringe si. Dai voro radt uppe i Vang, aa det fortelde han væl, koss de hadde sta’e te me se. Den Sme’en, fortelde han, va ogso ain stor’e sterk’e Kar; han syntest ogso vera taa ait Slags Krigsfolk, for daa Ofre’en tok te i aatja hundre aa sjau, so raiste denne tryaa Daga fere hino Sylatro her, aa daa va han burte try Aar i ait Renn. Si’a va han ogso burte att noko Aar i Senn, te de lai te aatja hundre aa fjurta, daa kom ogso han atte for Ølvoro. Men stødt nær han raiste, so va de ai tvo tri Daga fere Sylatro her,“ aa nær han kom att, so va ogso de noko Daga fere hino. Fysst han va attekomin, so tok de te atte klakte aa smi’e unde Stogunn hass Tollaiv. So va de myki Folk fraa alla Bygda, som raiste dit som dai hadde hoyrt at denna Haugasme’en skulde vera, for aa veta um ait aa anna, aa alt visste han aa alt gjorde han Grai’e fere ve aa slaa i Ste’e sitt. Solais kunna de koma ængor aa spyrja hono: „vait du um e er gift’e? ere gift’e so slaa tvau Slag, aa er e ’ki’gift’e so slaa berre ait“. Spurde nokon: „ko monge Bødn har e?“
