so mange taa dai inne aa myki Folk hellest, so hadde alle godt Rum, aa syntest inki snerte in’an. Jolesvainadn knytte Nevadn stundo aa likesom vilde slaa hine, men de gjorde dai ’ki held, som dai saago. De vart mange sjuke taa dai, som voro komne dit for aa hjølpe, nær de skulde gjelde paa.
Paa ain Gard aite Kattevøll va de for mønge Aar si’a ai Gjente som va Døtte aat Manne der, aa te henne fridde de ain Haugakar utaa dai som berre era ute i Jolo. Han fortelde henne, at han hadde ain stor rau’maala Gard paa ain Støl, som hoyre Kattevøll te aa aite Helestrønd, aa Garden laag ve ain Bekk som renn’e ne ve Sele paa dai Støle aa kallast Fossebekken. Han va hjaa henne ofto aa endele vilde hava ho te Kjering. Han va alder synle anna ell i Jolo; men daa saag ho baade nær han kom aa nær han raiste att. Paa Slutna’n hadde han faatt ho paa den Stella, at ho vilde hava han, men Foreldro hennar sette se so sterkt imot di, at de va ingi Raa, at ho fekk Løv aa taka han. Han fortelde henne, at han hadde sta’e bak ve Ryggen hennar, den Dagen som ho vart kumførmert’e, aa daa, sa’e han, hadde han ain Ring, som han hadde vilja gøve henne. „Hadde du berre take bak um de“. sa’e han, „so hadde du faatt Ringen, men e hadde ’ki Magt te aa gaa fram um de der“. Han fortelde henne de, at han likte godt, at ho va gild’e te aa lesa, for me ha nok Tru me ogso, sa’e han. – Ai Gong i Jolo sa’e han de ve ho: „i Haust va du sta aa laitte ette Sau’o, du aa so ho Ingelaiv ne’i Garde, aa so va de me dikka ain liten Gut; daa gjengo de over Fossebekken
