dette, hev tenkt seg anten at det var føraren for bondeheren som dei kalla hune (Ludvig Daae, Yngvar Nielsen, O. A. Johnsen, Edv. Bull) eller at det var klubba som heitte hune (Øverland). Men ikkje noko av dette kann vera rett; korkje det eine eller det andre er i samsvar med norsk målbruk. Var hune eit namn på føraren, kunde ikkje Stig Bagge ha skrive en hune herre. Var hune eit namn på klubba, kunde ikkje Stig Bagge ha nytta ordet herre på den måten, og dessutan er ikkje hune noko namn på klubbe. Anten må ein lesa huneherre i eitt ord, og då er det dei folki som er med, som er kalla hunar; eller er det ikkje det vanlege ordet herre me hev å gjera med.
Kva dette »hune herre« er for noko, ser ein betre når ein jamfører med nokre svenske folkesegner.
Olaus Petri umtalar i si svenske krønike »then Klubbo hären, som säijes hafva gångit här utaf landet effter som ett gammalt tahl och rychte hafver alt sedan gångit här i rijket«. Dei bruka i fyrstningi klubbor og vart difor kalla Klubbohären. »Men thet en part säija, ock af ett gammalt rychte, att Hunehär skulle hafva gådt här uth af Sverige, thet är icke sant»[1].
Då östgötabonden Lars Jonsson år 1538 gjorde uppreist mot kong Gustav I, sa han at han vilde »resa en Huna här och slå ihel allt riddarskapet och adeln«[2].
I Albo herads dombok for åri 1620 og frametter finn ein at den 29de april 1626 vart det halde ting på Lekaryd, og då kom det fyre ei straffesak mot ein »fellegammal mann, Ingemar i Öna or Wigerstad sokn. Ingemar skulde »hafua lätit falla någre otilbörlige ordh«, ein gong då nokre militære var hjå honom. Han skulde då ha sagt:
