I den store Stova paa Bjørnstad sat dei gamle tvau eine. Det var alt seint paa Kvelden, og myrkt hadde det vortet i Stova, men Kari var inkje den Kona, som vilde sleppa Rokken fyre det. Ho berre flutte honom eit Stig nærre Gruva, so Skinet fraa Elden fall paa Traaden, og der sat ho, høg og vyrdsam, med det kvite Skautet sitt, saag stundom etter um Snelda sat, som ho skulde sitja, strauk Rokksnori med Fingren, og let Hjulet snurra og surra, so det var nett, som eit heilt Kvefsabol hadde floget inn i Stova. Det var no inkje stort Ljos helder, ho fekk fraa Gruva den Gongen; det laag berre nokre raude Kol og oste, og ein og annan liten, halvbrend Stubbe, som det stundom spratt Varme ’ti, men som sloknad, nett daa han trudde, han skulde til at verta Kar. Ho Kari hadde alt fleire Gonger tenkt seg til at slengja ein liten Kvist innpaa Varmen; men kvar Gong, ho tenkte, saag ho berre burt aat Døri, um inkje Bergit kom no. Ho kunde inkje skyna, kvar det vart av henne i Kveld, endaa det ho skulde setja Grauten paa til Nottverd. Ho maatte daa ein Gong koma upp ifraa Fjoset.
Arne, Mann hennar, var komen seint inn i Kveld. Han hadde stelt i Eplehagen so lenge, for det var sidste Trei, som skulde innbergast. No hadde han teket seg ein Krakk, sett seg burt med Gruva til Kari, fenget Pipa si fullstappad, Eld i henne og røykte og røykte. „Han er fulla trøytt etter Arbeidet sitt“, meinte Kari,
