Hopp til innhold

Side:Garborg - Haugtussa.djvu/39

Fra Wikikilden
Denne siden er godkjent


«Eg vart kje rædd. Eg undrast smaatt...
Daa ljosna fram av tette Nott
ein Mann i Manneskins-Lakan.
Eg kjend' han vel og venta stilt.
«Far vel,» han kviskra kvævt og mildt.
Og burt i Lufti rak han.»
— «Gud i din Himil, tak han!»

«Daa var det som eg lukta Lik;
og høgt i Heidi gól eit Skrik.
Eg vitlaus vart og fæli
og sprang i Ørska villt min Veg,
til glad eg her fekk finne deg.
Men Minne er eg sæl i.»
— «Gud æveleg glede Sjæli!»

HAUGTUSSA

Ein Dag dei spurde
med Kolning um Munn,
at Mannen var daain
i same Stund,
ja nett i den same Time.