Knutsson
I di Ti’om Knutsson livde vanta de ikje Elg i Skogom her i Bygden og hann, som va Heidøl, ha no heile Murudal’n aa gaa paa og de va no ingen a’an Sta’n Elgen va saa mykjy som der. Og Knutsson va Gut, som la aat mangein gjild Brande[1], saa han va namnspord ivi heile Bygde for Els-Vei’ingje si. Lengje ha han ei kvit Bikkje, som va saa framifraa paa Elgen, ho ha mest Vet som ei Menneskje, sa døm. Denna Bikkja fylgde ’om kaar han foor antell de va i Fjell hell Fyru og døm kunde ikje skjiljas, Knutsson og den kvite Bikja hans. Vinters-Ti’ naar de va oført i Liom og Snjogen vilde forr-setja Bikkja, va ho te-rei’e, trast ho saag de hella onda, aa stige paa baka’-paa Skji’n aat Knutssone, steig uppaa me Bak-Labbom og la Fram-Labbann uppaa Eksel’n hans. Og saales fylgde ho me ’om i di verste Obrøytun.
Han gjorde eit fælt Varp ve Nybrue, Knutsson, eingong; han raakaa tri store Brande paa Moe synna Sjoe, midt for Nybru’n. Han fekk ikje Skot paa døm, men han slepte Bikkja lous og dime bar de sø-over Murudal’n. Sjøl la han se i Skot-Maal der, han jaagaa døm upp, for han visste, at Bikkja gav se ikje førr ho kom att-ende me døm. De drygdes baade væl og lengje, førr han saag hell høyrde meir te naagaa og sist tok han te, aa bli utu Von; men da han ha liggji paa-lag eit Par Time, kom den største Brandin saa utmasa, at han va mest sprengd. Og no kom han att nora’-te Sjodale! de va da foronderle – men, her va ikje lang Ti’ te aa vera forondra, maa’ta, han onna se og skout og la Brandin paa Flekken.
Ikje førr fekk han lødd Riffla att, saa kom den andre ette saamaa Straake og han vart ou liggjande for Skote – saamaa-eins den treja, og no laag døm der alle tri, tett ihop. Jou, da vart de Kjøt att i Bygde.
Men Bikkja? Jou, da de lei fraa lite ette den siste Brandin va fellt, kom ho ette, og da kan de berre hende, ho ha gjort ein Svarv som va sætande! Der ha ho jaagaa sø-over Murudal’n, over Fjelle ve Nysætrinn att-ende um Griningsdal’n og ne-me Sjo’n att, radt aat Nybru’n – de va no mindst di fire Mil ho ha sprongje paa ikje lenger Stonn. Aa, de va Bikkje, som va verd te aa haa, de.
Eingong um Vaar’n ette Skaaran ha vorte hard, jaagaa Knutsson ei stor El’sku i Mug-Li’n. No er Elgen reint ibeit Paa hard Skaara, for Els-Klouve er slik laagaa, at ho gaar ihop naar Elgen stig paa ho, men naar han lyfta Foten upp att, sprikje ho ut. Me di heng Klouvenn hans i Skaaraa saa han lyt slite upp-att Føt’n for kaart Steg – Reins-Klouve er midt i-mot, ho, me desse: naar Rein stig paa Klouve, sprikje ho ut og gaar ihop, naar han lyfta Foten upp-fraa[2]. Ja, Knutsson seig nerigar og nerigar inn-paa El’skue for han gjekk paa Skji han, maa’ta, og Kue ho gjekk me Kalv saa ho va tong ’taa se elles, ou, att-aat di ho lout brøyte i Skaaraa. Sist bar de ut-paa Mugvass-Isen og da va El’skue saa nere kome, at Knutsson ljøp reint inn-paa ho me Skjiom. Han tok Riffla ’taa Eksel’n og vilde gje henne Dou-Hogge, men i di saamaa venda Kue se midt imot ’om, detta se paa Kne og sytte, likesom ho vilde bea for Live. Detta nokk Knutssone saa illt, at han va ikje go-te løyse Skot paa ho, han venda se tvert fraa henne og sia taalaa han ofte um, kaa illt de gjorde ’om aa sjaa den stakkars El’skue fallt paa Kne for ’om.
Da Knutsson dø og va jorda, vart den kvite Bikkja hans burte, ho va no utleva gomol vorte, ou, da. Folk va forondra paa, kaar ho kunde ha gjort ’taa se, men best de va, ha nugun vorte var, at de va upp-grave ein Jordhoug paa Graven aat Knutssone og da døm saag te, da laag Bikkja dou paa Kjist-Lokje hans.
Riffla aat Knutssone er longe sia kome paa Vidde, men Fugelbørsa hans fannst att i Bygden for væl-so tjuge Aar sia’