Kjørr-Aaste-Mjøle
De vart stole Mjøl paa Stabure ei Natt fraa ein ’taa likaste Mennom i Nordhera, grovt lengje er de sia no. Mann ha høyrt sagt, at disom Ein tok lite Mjøl ’taa di saamaa, som Tjuven ha tikji ’taa, ha de i ein liten Paasaa og la de i Kjista onde eit Lik som skulde jordast, saa vilde Tjuven faa Helsotte si. No va de nettup dø ei gomol Kjering i Grend’n, heitte Kjørr-Aaste, og saa fekk Mann lagt ein liten Mjøl-Paasaa onde Hugue henna i Kjistun og tenkte me se, at no skulde Tjuven Eingong faa Rett for Gjerde si.
Men de gjekk ikje, som tenkt va. De spordest ikje, at nugun taa døm, som ha Misstankjin, korkje fekk Braasjuke hell bar te aa skrangle me laak Helse, Ein skulde ikje høyre, at døm ha Tannverk, hell illt i Kroppe for Ver-Byte, tess-meir. Men Mann sjøl vart laak, styggande laak ou; han fekk ei Hugu-Illske saa reint utu Lagje, at de va ikje te aa staa imot me. Han bar te tvile um, at de va den Raa’e han tok mot Tjuve, som ha rengt se[1] og kom att-paa han sjøl. De va ein i Bygden de Bele, heitte Aksleson som va saa raa’og[2], at han va sport for de vidt ikring og de va døm, som tvilte um, at han ha rette Svart-Bokje. Aat Hjonom gjorde Mann Bo og ba han um aa leggje se Raa’ for di gruselege Hugu-Illskun, han plaagast me. Da Aksleson fekk høyre, kaarles Mann ha bore se aat, sa han trast, at han ha raakaa frami rette Kar’n sin – Tjuven ha vore saa go-te se, at han ha seett Mein-Raa’e att-ende og no fekk han sjøl li’ de, han ha etla Tjuve. „Og saa ha han bore se gale aat,“ sa Aksleson, „han skulde lagt Mjøl-Paasan onde Sessen henna Kjørr-Aaste og ikje onde Hugue. No finns de ikje annor Raa’ imot desse, hell aa graavaa upp-att ho Kjørr-Aaste og taakaa att Mjøl-Paasan. Et han da upp Mjøle sjøl, saa kan de hende Hugu-Illska gje se, men visst er de ikje,“ sa Aksleson. Da Mann fekk høyre dette, tykte han nok de va hardt aa gaa paa; men Hugue hans verkte og verkte, verre og verre Natt og Dag og dime gjorde han Folk ne-paa Kjørkjegard’n te aa graavaa upp-aat ho Kjørr-Aaste og finne att Mjøl-Paasan hans. Og no aat han Mjøle upp paa den Gjerde, at han blanda de i anna Mjøl og kokte Velling ’taa di. Men enda vilde ikje Hugu-Illska gjeva se og Endin vart den, at Mann rouk me, da de lei’ um ei Ti’. Detta spordes ivi all Bygd og Folk tykte de va eit Spir saa stort, at Kjørr-Aaste-Mjøle va um-taalaa i lange Ti’e ette.