Huldre i Ellingsbø-Rusten
I Ellingsbø-Rusten ha de vist se eitt og anna meir, hell som vera ska, att-igjønom Ti’in og de er meir hell einn, som ha vorte ute for di Onde-buandes, der burt-i. De er ikje mange, som nettup ha seett korkje Hulder hell Hougafolk der, men de ha vore ovandt aa høyrt døm, saales som døm ha drivi me aa gjort Ostell i Fjose der, all sin Dag. Der ha de mest alder vore Fre’ aa faatt, summe Ti’e ha Kjyn vorte løyste utu Bannde og summe Ti’e ha døm vorte um-bytte i Baasom hell kasta um ein-a’an ivi Baalkann saa døm ha hungje ette Banndom i Kross. Og einn Baas i Fjose ha de alder nytta aa sett Krytyr paa; um døm ha knept tvoug Bann paa Halsen, saa ha døm ligji att-knepte ne-i Baase um Maargaan og Krytyre ha gaatt loust fram-paa Golve.
Fraa Gomolt laag Ellingsbø-Ruste onde Steinfinsbø og ein Vaar va Mann paa Steinfinsbø burti Rustmaarken paa Tiur-Skjoting. Ein Maargaa kom han att utu Maarken i Solrenningen, trøtt og illrymskjin[1]; han hengde Børsa paa Veggen og hella se att-paa Brisken, skulde taakaa se ei go Kvild, tenkte han. Som han væl ha hella se att-paa, kom de inn eit Kvinnfolk saa nouande likt Kjeringen hans, at han lout tru, de va ho. Ho sto ei litol Ri burtpaa Oure[2], men ikje gat ho eit Ord og ikje hann; nei, da gjekk ho fram-aat Aara og sette eine Foten uppaa Aarsteinann og me di saamaa fekk Steinfinsbø’n sjaa i Tagle paa ei Ku-Rompe onde Stakkje henna. Men da va han nok ikje sein paa aa faa ne Børsa ’taa Veggje, Steinfinsbø’n, hell. Kvinnfolke ha se te-dørs, snøggast ho vanst, men, førr ho fekk att Døre ette se, smell de og Kvinnfolke kneggja som ei Føl-Merr me saamaa. Hole ette Kulun synte i eine Dør-Skjiun saalengje Gamel-Stugo i Ellingsbø-Rusten sto.
|
Denne teksten er offentlig eiendom fordi forfatteren døde for over 70 år siden. |