Det var en gang en mann som bodde borte i en skog. Han hadde så mange sauer og geiter, men aldri kunde han ha dem i fred for gråbeinen. «Jeg skal vel lure den gråtassen,» sa han til sist, og gav sig til å grave en ulvestue. Da han hadde gravd dypt nok, satte han en stolpe midt ned i ulvestua, og på den stolpen slo han en skive, og på den skiven satte han en liten hund, og over graven la han kvister og bar og annet rusk, og ovenpå det strødde han sne, så tassen ikke skulde se det var en grav under.
Da det led ut på natten, blev den vesle hunden lei av å stå der. «Vov, vov, vov!» sa han, og gjødde mot månen. Så kom en rev lakkendes og lakkendes, og tenkte han riktig skulde gjøre marken, og så gjorde han et hopp — lukt ned i ulvestua. Da det led litt lenger ut på natten, så blev den vesle hunden så lei og så sulten, og så tok han på å gjø og gneldre: «Vov, vov, vov!» sa han. Rett som det var, kom en gråbein tassendes og tassendes. Han tenkte nok han skulde hente sig en fet stek, og så gjorde han et hopp — lukt ned i ulvestua.
Da det led ut i grålysingen om morgenen, kom nordensnoen, og det blev så kaldt at den vesle hunden stod og frøs og skalv, og så var han så trett og sulten. «Vov, vov, vov, vov!» sa han og gjødde i ett vekk. Så kom en bjørn labbendes og labbendes bortover og husket på sig, og tenkte han skulde nok få sig en godbit på morgenkvisten. Så husket han i vei ut på kvistene — lukt ned i ulvestua.
Da det led litt lenger ut på morgenen, kom det gåendes ei gammal fantekjerring, som slang gardimellom med en pose på ryggen. Da hun fikk øie på den vesle hunden som stod der og gjødde, måtte hun bort og se om det hadde kommet dyr i ulvestua om natten. Ja, hun la sig på kne og kikket nedi.
«Er du kommet i fella nå, Mikkel?» sa hun til reven, for ham så hun først. «Til pass til dig, din hønsetjuv! — Du og, gråtass?» sa hun til gråbeinen; «har du revet geit og sau, så blir du nå pint og peisa dau. — Eia mig da, bamse! Sitter du i stua du og, din merraflåer? Ja dig skal vi rispe, og dig skal vi flå, og skallen din skal vi på buveggen slå!» skrek kjerringa ivrig og hyttet til bjørnen. Men i det samme falt posen frem over hodet på henne, og kjerringa røk — lukt ned i ulvestua.
Så satt de der og glodde på hverandre alle fire, hver i sin krok: reven i det ene hjørnet, gråbeinen i det andre, bjørnen i det tredje, og kjerringa i det fjerde.
Men da det blev riktig lyst, begynte Mikkel å riste på sig, og så vimset han omkring, for han tenkte vel han skulde prøve å komme ut. Men så sa kjerringa: «Kan du ikke sitte rolig du da, di sviverove, og ikke gå slik og svinse og svanse? Se på han far sjøl i stua, han sitter så stø som en prest,» — for nå tenkte hun at hun skulde prøve å gjøre sig godvenner med bjørnen.
Men så kom mannen som eide ulvestua. Først drog han op kjerringa og så slo han ihjel alle dyrene, og han sparte hverken han far sjøl i stua eller tassen eller Mikkel Sviverove. Den natten syntes han han hadde gjort et godt kast.
