Ain Kunge, som hadde tryaa late Søne
Ai Gong va de ain Kunge, som hadde tryaa Søne aa ai Døtte. Desse tryaa Sønidn voro so late, at Far daires fekk dai ’ki te gjera nokon Ting; men dai vilde berre sova ra’e. Far daires fraista baade me illt aa godt, men de va ingi Raa, anna dai vilde mest sova jamt, so nemme som me’a dai aato, aa dai søto ofto aa dubba daa me. Men Syste daires va gri’og’e saint aa tile, aa ho skjemde ofto paa Brødn sine før di dai vøro so late. Tilsidst æsla Kungen se te aa gjera Døtte si te Arving baade te Kungsgarde og Riki, men likevæl sa’e han de ve Sønidn sine, daa han saag de ’ki vart noko godt taa dai: „den som e latast taa dikka, han ska faa Riki’e ette mine Daga“. Den eldste sa’e de: „Um e stønge Foten min inn i Varmin, so vilde e fyrr læta Hælen brenne taa, fyrr e take atte Foten, so gjedne vil e sova“. Den melyngste sa’e de: „um dai hatt Raip ikring Halsen paa me aa vilde hengje me upp, so er e so lat’e, at um e hatt ain skarp’e Kniv i Høndenn, daa skore e ’ki aav Raipe, fyrr faatt dai hengje me nær dai vilde“. Den yngste sa’e de: „e vil so gjedne sova, at um de kome ait Rusk inn i Auga mitt, daa er e so lat’e, at fyrr faatt Auga verkje ut, fyrr e vilde faa nokon te aa taka de ut att“. „Aa ja“, sa’e Far daires, „e trur dikka godt, men no sko de paa Døre. So kunna de taka late Arm aa leggje i tome Tarm“. Derme draiv han dai paa Garden.
No vart de me dai som ait gamalt Ordtøki segje: Nø’e driv’e Hunden i Bande. Daa dai komo fraa Far sino, va de ingin som gav dai Mat, aa daa hadde dai ’ki lenger slik Hug te aa sova. Dai kunna ’ki arbai’e, skamfullt va de for dai aa tiggje, taa di alle kjende dai, aa faarle va de aa stela. Dai sa’e daa ve inan: me ljote ut aa fara, de bli væl ængor Raa’e.
Den eldste kom burt i ain Skog, aa der raakte han ain som brende Kol. Han sae daa: „aa kjære væne gjev me lite Mat, so ska e hjelpe de me Kolmilunn aa sløkkje ho“. Han fekk Mat, aa so skulde han te aa sløkkje Mila. Men i Sta’en fere aa slaa Vatn paa Mila, rende han uppaa aa trødde ho ihop. Han trødde so ne ime aine Fote aa brende se, so at Kolbrennaren laut faa fram ain Hest aa kjoyre han haimatt te Far hass.
Den melyngste kom burt i ain Skog, aa der fann han tvo Kara, som støndo aa drogo raatt Lauv upp i ain Lø’ohjell te Turk. „Kjære Kara“, sa’e han, „gjeve me lite Mat, so ska e hjølpe dikka“. Dai gøvo hono Mat, aa so skulde han uppi Hjellen aa taka mot Raipe. Hine tvo la’e i Lauvkjerva nere, aa han skulde draga dai upp. Han rauk ne or Hjelle aa vart hangand ette Raipe, aa hadde ’ki desse tvo hjelpt hono, so hadde han doydt paa Flekke. So løto dai faa se ain Hest aa hava han haimatt te Far hass.
Den yngste kom ogso burt i ain Skog, aa daa han hadde gjenge langt aa lengi, kom han aat ain Gard, aa der sto Mannen paa Laava aa trekste. So sa’e denne: „aa kjære Mann gjev me lite Mat, so ska e treskje me de“. Mat fekk han, men daa han skulde te treskje, so kunna han inki. Rett som de va, so slo han burt i ain Kødnhaug, so de fauk ikring han, aa so flaug de ai Snerpe inn i aine Auga hass, aa daa tok han te skraik aa bar se ille. Dai maatte taka ain Hest aa la han ri’e haimatt te Far sino.
Men Kungsdøtte vart gild’e i alle Maata. Daa de lat fram, fekk ho ain Kungsson fraa England, aa solais vart ho Dronning over tvau Riki.
So sa’e dai ve me; ljuge dai, so lyg’e e.
|
Denne teksten er offentlig eiendom fordi forfatteren døde for over 70 år siden. |