menneskjo skulo gjera mot dykker, so skulo de og gjera mot deim.»
Han las vidare og kom til den staden der Herren seier:
«Men kvi kallar de meg Herre, Herre! og gjera ikkje det som eg segjer. Eg skal syna dykk kven den er lik, som kjem til meg og høyrer mine ord og gjerer etter deim. Han er lik ei menneskja som bygde hus og grov djupt i tufti og lagde grunnsteinen paa berget. Men daa vatsflaumen kom, slo elvi inn paa dette huset og vann ikkje rikka det; for det var grunnfest paa berget. Men den som høyrer, og ikkje gjerer, han er lik ei menneskja som bygde hus paa berre jordi utan grunnstein. Og elvi slog inn paa det og det fall strakst, og fallet av det hus var stort.»
Martin gledde seg i sitt hjarta daa han las desse ordi. Han tok brillorne av og la dei paa boki, studde hovudet i handi og fall i tankar. Han spurde seg sjølv um det livet han no livde, høvde med det han her hadde lese. «Hev eg no bygt huset mit paa berg, elder paa sand,» tenkte han. «Godt um det var paa eit berg. Ein kjenner seg so glad i hug naar ein sit so aaleine; og ein synest ein hev gjort alt som Gud krev. Men berre ein kjem ein sviptur ut millom folk og spreider tankarne, gjer ein strakst noko som ikkje er rett. Eg skal no likevæl sjaa aa gjera mitt beste; det er so vist umaken verdt. Berre no Gud vilde hjelpa meg.»
