paa imse kor Sie o lydde. „Ko vil du me?“ sa han te sist; men han va so rædd, at Maale bevra i hono. „Nu skal du gifte dig, Hermund, o det straks!“ sa dæ burti Skoge atte. „O æ de ei Røst ifraa Himmile, so sei me, kem e ska ha!“ „Tag Rangdi Budeie i Svenkerud, saa skal der ske dig Lykke!“ bora dene Jaalin, so uppi Grøn sat. „Ja, æ de so laga, so faar dæ so bli daa,“ svara han Hermund, gjekk sta o gjorde dæ aav mæ henne Rangdi i sama Rappe. Bryllaup vart dæ ogso no, o dæ tvert; ho Rangdi hadde kji Gang mæ bie heirsle lengji, taa di ho visste, han Hermund va kastut o inkji bles lang Heta ifraa sama Leian. Dæ allefyste, ho to se fere mæ, ette ho va heim komi, va o binde eit Par nauende fina Sokkeføsslo aat Gambleklukkare taa dei beste Ullen, han Hermund aatte; ho sette jamvel ei spildrende ny Vøddmaals Bot paa kor Hæl, før ho skjikka dei te ’o.
Dene Historia æ kji berre Uppdikt; e ha høyrt ho taa henne Magritte, Morsgommo minnar – Gu’ kvile Sæle –. Ho hadde øfto høyrt, Gambleklukkaren hadde førtelt ho, o hadde vøre i Svenkeru mang ei Gong.
Mor mi va uppali paa Reie; hona døydde, daa ho va ein till tølv Aar paa fjorde Tjue, o no æ dæ 40 Aar sia mæ; men hona fortelde dæ, at i hennar Uppvekstre kom dæ farandis ein Jengeral skulde paa Øyre o truge Lærdølidn te blia skrevne. Fere den Ti hadde dei rae vøre kvitte Kungenstenisten; men so tytte Kungen,
