meir Latting en han kunna sjøl, ba han han heim te se o gjorde hono te goe mæ all Slags fin Mat o gøtt Drikke, so han skulde vøre ein Faut ell engon endaa gjildare. Han hadde Moro taa prate ve ein Valdris, so va so høglærd, Apethekmeistaren mæ.
Daa Svenisen døydde, va dæ atte mange Hestelass mæ Bøka ette hono paa alle Slags Maal; dæ ska finnast att engor taa dei enno her o der kringo Bygde. Han hadde ein einaste Son, eitte Tølleiv, men han kunna kji lesa i Bøko aat Faer si; dæ va snautt nokk, han va go fere lære Kakjisma si; men te dragast va han dugele. Daa han va skrevin, gjekk han Frikar i heile Kore.
Dei vilde no ha dæ so, at gamble Røisen austi Mørstabygden ogso hadde Svartekunstboke; kor som æ, so hadde han se mykji aat, ve han levde. Han va væl kjende mæ Preste – han eitte endaa Stabell. Ei Gong kom Presten te hono. Røisen sto daa i Smiun, før han va skjele glupe Sme. Daa Røisen saag han, sette han Hamarsnibba te inni Skallin sin o le Hamaren hange soleise, te han tørvde han att. Stabell letst inkji sjaa detta, men ba han, um han vilde smie hono ei Jødnstytte te seta unde Peisbrune. Jau daa, dæ va Raa te di. Jødnstytte skulde han faa, o to Maal taa ein Stav, so Presten hadde mæ se. Daa Stytta va reiog, va ho før lang. So hoggde han taa ein Snupp, so Stytta passa gøtt ette Maale. Daa han daa mælde atte, va
