o te burtigjøno eit Skogasnar, so Eldfrasen sto ette. Presten ba Skjussguten gaa sta ette Hjulen. Han te yle o bera se ille. So gjekk Presten sjøl ette henne o sette ho uppi Kariolen, smorde paa, o i Vegen bar dæ ifraa eit Bakkeres burtpaa hitt, ifraa ett Synand te dei are skjele so ein Toreskjimt. Daa dei voro komne heimatt, gjorde han den Stygge atti Vegen te Svenise, Svenisen gjorde han atti Vegen te Preste, Presten skjikka hono endaa attende te Sveniso; men daa va han kji go fere blia kvitt hono atte. Dei skull hatt se førnøn baae Karadn daa, før dei fingo bønde han atte.
hadde mykji før se, ve han levde; dæ gaar atte mange Seigdne um han enno, o dæ æ no væl mykji over hundre Aar, sia han fall aav. Ein eitte Martheknut va mykji te Vens mæ hono. Ei Gong søto dessa tvo o drøkko aat se. So sa Svenisen: „E vaage ein Pøtt Brennevin, at du kji æ Kar te faa me ut.“ Dena Martheknuten va ein førgjordele stor Gælgji o trek so ein Smiostabbe, ein Heljastrupe o ei Skabikkje taa væste Slage, men Svenisen va ein erendis liten Vagg. Han Martheknut tryste hono utigjøno Døre, so lett so ingjin Ting o smelte Laase atti. Daa han vart stird bakum se, sto Svenisen der o ful-gliste. – Burtpaa Markjo hadde han ein Laave, der sto ei Par taa Husmenno hass o trekste. So tenkte dei se te stela Drøse daa. Den eine stappa mett ei Hit, o den are skull gaa bakum o ta imot, ner
