Tiurleik, Bjødnson, tok han te skjøte nea te aa ehla Gammel’n sjøl, som sat uppi Tøppe aa saga aa let, te han hadde kaavla[1] aav alle hine. Dæ slapp ikji noko Dyr ifraa ’o, naar han fysta hadde øygt dei. Han fjettra dei han, maaveta, so dei kji voro Menne te lea paa ein Fot eigøng, før han va reiug te skjøte dei.
Ein Haust laag han paa Søreli-Nystøle aa gjerde. Der æ dæ so førsnodig ein Haug, som eite Haugskjyrkja. Han æ trillende rund paa tri Kanta, aa dæ æ paa Lag som Trappi uppigjøno heile Brøtta, men paa dei fjorde Lei’n æ han flatvøren aa heng ihop mæ Aase. Dena Haugen ser mest ut som Hahaug, som e sea ska fortelja meir om. Uppaa Tøppe paa dessa Haugji æ dæ ein erende liten Finntøpphek. Der æ dæ tvaa gryskjile store Steina; aa uppaa dei att æ dæ tvaa Varda, som sjaa ut mest paa Lag, som dei skull vera Prest aa Klukkar. Naar dæ kom engon Fremman dit, sa Folk, som voro kjende paa di: „Dæ æ noko ljøtt paa Luvun di!“ So fata dei taa se Ljuva, dei daa, maaveta, aa skulde aathuga detta. Daa eigde dei ve dei aa spurde dei, om dei toko taa se Luva før Haugspreste.
Mea Bjødnson laag der paa Søreli-Nystøle so seinhøystes so aa gjerde Briskjigard omkring Vøllen, fekk han ein Dag Auga paa ein Hauga-ukse uppaa Haugskjyrkjun. Mæ di sama fjettra han han aa skaut han sea mæ ei Staalpil. Men daa va dæ kji lang Trøyten, før Haugafølke komo drøsjan aa vilde fata Bjødnson mæ se. Men han va kji noko Eintre; sljøg aa snøgg i Snuddningo va han støtt, grytte so han se veggviopen nepaa Markji,
- ↑ Kaavla aav ɔ: gjort Ende paa, drepe.
