da sprønge taa Unga i di sama Skrellen gikk. Han
tok te graate, o no saag ho, at detta va Ungin hennar
eigje. Men han va sterkt klen i lang Ti ette.
Ei taa dei Skrymslo, som Folk javnast ha vørte
ute før, e Svineskrymsla. Ner eingon gaar ette ein
Veg seint um Kvelden ell tile um Mørgo’en, e de nemmast
han faar høyre ho. De tek daa te laate, stundo
tett innve han stunde eit Stykki ifraa hono, stundo som
de vore nie Jord’n, stundo som de vøre ovapaa Jord’n.
Fyst høyrist de, som ein snykta o graate; so e de som
noko Katto sete kvæst aat hinan; Ljøe bli no høgre o
høgre; Snyktegraaten bli te Baadnskrik, Kattekvæsingi
te Jammer o saare Skrik: so blandast de attve fleire o
fleire stygge Ljø: Skjøreskratt o Kjeringtrætte o Ungegaul;
men teslutte høyrist de mest som ei heil Kven
full me Svin, som rene o grurt slekt dei vøre go te,
o de paa alle Maata, ifraa dei minnste Grisunga te
støste Galta me grøvste Maale, Gragalta o o’a Purko.
De gaar ’ki an o springe ifraa dessa Trølleskrymslunn
heldan; hona fulgi me, sagte o fort, ette som ein gaar
te, jamsi’is me Vegi ell ogso lengst ette Hallbakko.
Sume ha vøre reint ibeit før dessa Skrymslunn. Men
no ska de nok ’ki vera mange, som høyre ho, imot i
gamal Ti.
