Rø’atrølle. I dai gamle Nyestugunn paa Rø’o va de jabnan so, at Folke paa Garde aa are me vorto illekomen fyr noko Skrømt um Nætadn. De tok te, trast Folke la’e se, me aa kneste aa knaka i alle Røno aa sufse paa Golve aa skipa me Bord aa Benki. Naar de daa de hadde gjort, va de snart i Sængenn aa fergde se nepaa Folk, aa kvævde dai mest ihel.
Ain Timbremann vart oville ute ai Gong, aa de va ain Vaar fyr noko lengi se’a. Den Mannen va daa paa Rø’o aa helt paa timbra, aa han skulde liggje i desse Stugunn um Nætadn. De hende hono daa ain Kveld, ette han va lagd, aa han laag de Dormen, at han vart hoyrd, at de kom slik ain Ovsmell paa yttre Hurde, so han alder kunne tru anna ho flaug i Stykkju. Han kvakk no gryskile taa dessa Dunki, so han vart verand andvakin taa di. Han nam daa ingin Ting paa nokstund Bil; men best som de va, skrall de i yttre Roskaape atte aa so i Stuguskaape; aa de kunna daa endaa vera, men me di sama fekk han sjaa, at haile de lange Stuguborde, som naadde Veggjann’ imyljo, sto paa Enda, aa svarpast atte aat Bordstolo. Kjeringi paa Garde hadde endaa sett ut haile Borde me Mjølkekollbyttu me Mjølk i, aa han tenkte daa ve se „aa nai all Mjølki aat Kønunn“. Han flaug no ende upp or Sængenn, traiv Broki i Neven, aa fram paa Golve aa burtaat Borde, aa daa synte de ’ki ai Augnegrand paa Mjølkesetna’e. Derette pjakka han se ut aa paa timbra aa te arbaie, endaa Sole inki va sprotten i nokon Tinde. Mannen leve enno aa fortel dette graidt nok.
Ryggjatrølle. I Fyriti’o skulde de vore ait Trøll paa Garde Rygg i Kvislenn. De Trølle skulde
