Tjeneren: — Herren svarte: Hjelpe Dem, Viviana.
Ja, gjerne. Men med hvad?
— Og damen?
— Damen svarte: De må hjelpe mig med å redde Hannibal.
— Og hvad svarte herren til det?
Tjeneren: — Han gjentok tre ganger: Redde Hannibal . . . redde Hannibal, Viviana, redde Hannibal . . . Så blev herren aldeles taus og jeg hadde inntrykk av at han satt og grublet. Mer kunde jeg ikke gjøre. Jeg måtte springe vekk, for i det samme kom gjester forbi.
Kjeldsen lot som om han gav tjeneren en ordre og tjeneren fjernet sig med vinkartet.
Kjeldsen blev stående en stund og stirre åndsfraværende i sin avis. Han mumlet halvhøit for sig selv — og det kunde høres ut som om han mumlende leste noget i den tyske avis:
— Redde Hannibal . . . Hannibal, det er advokat Udvej . . . Mannen med gummiskoene . . . Han som bor like over for Hammels villa . . . Redde Hannibal . . .
Så vendte han tilbake til kabinettet. Her var imidlertid en ny person kommet til stede.
Kjeldsen blev forestillet for fru dr. Ebner, — det var hun som var kommet. Han husket å ha sett henne en gang tidligere, da hun hadde møtt sin mann utenfor Rikshospitalet.
Fru Ebner var en type helt ulik Viviana (som var en slags «babygutt» efter det siste skrik). Fru Ebner var en av disse mørke skjønnheter, som fikk en til
