| 252 | Ældre |
9 (x.) Dýrgarða scal gera hverr er vill í almenningi svá at eigi spilli veiðiván annars. Eigi scal nærmeir gera en eigi megi heyra högg til garðs þess er stendr. Bera[1] scal or annars garði ef hann vill. Ef grasgarðr[2] stendr lengr en .xx. vetr. þá geri sá upp er vill oc nýti ser. meðan er hann vill upphallda. En spiótgarðr scal eigi lengr liggia en .x. vetr. en ef liggr. þá fari sem áðr var scilt.
10 (xi.) Rafnhvalr er einfyndr haulldi. En ef árborinn maðr finnr þá á sá hálfan er finnr. En allir minni hvalar eru einfyndir friálsum manni hverium. en dróttinn á ef þræll finnr. En ef ármaðr kemr eigi til. þá hafi hann böxl til þings oc þat vitni honum um. En þeir allir hvalar er lýðscærir eru. þá scal boða ármanni oc búandum at comi til at fimt. en ef þeir coma eigi. þá liggr honum ekki við at útslíti er festi. En ef hval recr út fyrir fimt oc eru (eigi festar)[3] á landi. þá gialldi sá er finnr mercr .xv. nema festar slitni. þá liggr ecki við ef sumar festar eru á landi. Sá scal festa er finnr oc hafa finnandaspic. hann scal hafa scip laðit. þat er .ix. alna er langr kiölr í. oc .iiij. borð frá kili hvárn veg. oc laða svá miöc sem hann vill svá at eigi söccvi. En ef söccr fyrr en scútstamn kemr þar sem áðr[4] var framstamn. þá á hann ecki af. En finnandaspic scal scera niðr frá horni oc aptr í síðu allt til beina inn. Einn maðr scal á scipi því vera oc hafa eina ár oc austker oc eina þiliu. En ef hval recr í stöð manns lýðscæran. þá á sá þann lut allan er í stöðinni liggr. er stöðina á. en konungr oc bönðr þann lut er um gengr stöðina út.
11 (xij.) Svá er mællt um selver manna. at þá er .iij. vicur eru til Jóansmessu. oc .vj. vicur til ióla. þá eru selver öll heilög at engi maðr scal þá í annars selver fara leyfislaust. En ef maðr er fundinn í sellveri manns á þeim vicum oc tecr hann sela í veri manns. þá verðr hann svá þiófr þar sem í búri manns oc vili hann þar.[5] En þess á milli þá hegni þeir selver sín sem menn hegna eignir sínar á land upp með lagakefli. en ránbaugi ef í ferr síðan. oc landnám silfrmetit. oc sela alla er hann tóc í veri hins.
12 (xiij.) Ef maðr stell ertog eða ertog meira. þá er sá þiófr. oc þiófr verðr maðr af blóðugri bráð hverri nema af hundi. Ef maðr gengr í acr. oc hefir á braut eyk
- Jvfr. Cap.9. G.95. Cap. 10. G. 149. Cap.ll. G.91. Cap. 12—15. G. 253.263. Hk. 132.
