| 170 | Ældre |
.iiij. systir. .v. stýpdótter. .vj. sunar kván. .vij. bróðor kván. ör scai scera oc láta þat öru fylgia at hann fann þann mann hiá þeirri konu einni hverri er til ero nelndar. vitne beðr eða blæia eða blóð ef á klæðum er. eða návistarmenn er hiá voru. karlar eða conor.
40 (xxxviij.) Sá maðr ergengr utan götu þar er hann á hvárki horns gang[1] ne hófs. oc verðr kallat á hann oc vill hann eigi svara. nú ef hann verðr þá veginn. þá má gefa honom dauðum söc. oc scal þangat ör stemna sem hinn dauði liggr. en arfi hans hafi .ij. kosti hvárt er hann vill. at hann falli úgilldr svá er honom er söc til gefin. oc stendr eigi maðr fé sitt í höndum honom en[2] settar eiði fyrir at hallda. þá halldi arfi honom upp. ef hann vill at bótum komaz eptir frænda sinn.
41 (xxxix.) Ef maðr ell mann útlagan eðr húsar. flytr eða förer. þá er sá útlagr oc úheilagr slícre útlegð sem hinn er vercit vann. En ef búanda er þat kent at hann hafe alet mann utlagan. þá svere hann einn undan ef ólýst er innan fylkis. En þó at hann ale mann þann er hann cann eigi oc er lýst innan fylkis.[3] þá er honum óvísa vargr. þá scal hann hafa fyrir ser lýritar elð. En ef konungr leyfer útlægum manni lanzvist. þá skulo menn föða þann mann at orsekiu oc samvistum með vera. En hann er þó útlagr við eptersýnar menn. þar til er hann böter við þá oc trygðar ero þeirra á millum. En manns bane scal eigi í land koma nema hann hafe iartegner konungs til þings. eða sá sýslu maðr gere hann innlendan er hann sýner þær iartegner konungs á þingi því er hann scal í lenda á. at hann scal öll mál setia í því fylki af konungs hendi.
42 (xl.) Ef maðr höggr hönd eða fót af manne eða hvert afhögg er hann veiter. þá er sá útlagr oc allt fé hans nema iörð hans.[4] fé er fyrer iarðer er reitt. caupi sic .xv. mörcum or scóge. en or þeim .xv. mörcum þá tace hann .iij. mercr fyrir afhöggit. slícan eyre sem konungr. oc aðrar[5] .iij. mercr umfram af þeim er afhöggit veitti honom En ef hann særer hann fleirum sárum þá sculu uppi sárbötr oc læcnis fé oc lögbaugr konungi oc vera ílendr. En þó at afhögg eitt se veitt. þá sculo þó uppi sárbötr oc læcnis fé. En ef menn hallda manne til afhöggs. þá böte hverr þeirra er helldr oc sannr verðr at því hálfum giölldum. eða syni með lýritar eiði at hann héllt honum eigi. fyrer því at hann villdi honum þat mein er hann fécc. en
- Jvfr. Cap. 41. G. 153. 202. Cap. 42—49. G. 176—186, 209.
