Koma att med fiskegreiene no, då dei låg på
botnen av fjorden! Det vart nok ikkje i dag det.
Dei hadde sett at dei var borte, då dei råka han
Velom i går kveld, men ikkje tenkt meir på det
eller brydd seg om det, når dei berre vart berga
sjølve. Men no kunne dei sitja fint i det for dette
med; for det var ikkje tanke om å koma frå det,
når både Velom og fleire hadde sett dei.
Kva det var å verta stemnd, visste dei ikkje rett. Men så mykje skjøna dei at det var noko vondt, og dei vart med ein gong så redde at dei våga ikkje å spørja han Tormod meir. Dei smaug bort til henne bestemor og spurde kva det var. Men ho svara berre at det var noko som dei ikkje trong vita. «Det er dei som fer med fant og fals som vert stemnde, og det vasar ikkje de dykk bort i, spår eg,» sa ho. Så laut dei attende og spørja han Tormod, kor som var, — dei våga endå minder å spørja nokon annan — og så fekk dei vita det.
«Når lensmannen stemner,» sa han, «så går han kringom med to store jarntenger. Er det vaksne folk som har gjort vondt, så riv han neglene av dei med tengene. Men er det småungar, så klemmer han fast hendene og føtene deira og tek tre store tordivlar og slepper nedmed ryggen på dei. Han går jamt og ber på slike tordivlar i skreppa si,» sa han. Og det var fulla ikkje mange som slapp stemning når dei hadde naska fiskegreier, og det stod harde ord om slikt i lova.
Dei gjekk med ein løynleg skjelv i knea fram-
