Hei’in-Houg gjorde stødt Mon baade for Saar og Sott, baade for
Vre’ og Verk.
Va de ei Kjering, som ha mælt eit Lik, saa kunde ho sia mæle baade for Gul-Sott og Mol-Sott og Svin-Sott, og likesaa kunde ho hogge utu Rena utu Hann og Fot. Ho lout nok kunna eit Par stutte Bønne, men i døm va de berre Namne henna Jomfru Maria og reine Guds-Orde attaat.
De vart stole Mjøl paa Stabure ei Natt fraa ein ’taa likaste Mennom i Nordhera, grovt lengje er de sia no. Mann ha høyrt sagt, at disom Ein tok lite Mjøl ’taa di saamaa, som Tjuven ha tikji ’taa, ha de i ein liten Paasaa og la de i Kjista onde eit Lik som skulde jordast, saa vilde Tjuven faa Helsotte si. No va de nettup dø ei gomol Kjering i Grend’n, heitte Kjørr-Aaste, og saa fekk Mann lagt ein liten Mjøl-Paasaa onde Hugue henna i Kjistun og tenkte me se, at no skulde Tjuven Eingong faa Rett for Gjerde si.
Men de gjekk ikje, som tenkt va. De spordest ikje, at nugun taa døm, som ha Misstankjin, korkje fekk Braasjuke hell bar te aa skrangle me laak Helse, Ein skulde ikje høyre, at døm ha Tannverk, hell illt i Kroppe for Ver-Byte, tess-meir. Men Mann sjøl vart laak, styggande laak ou; han fekk ei Hugu-Illske saa reint utu Lagje, at de va ikje te aa staa imot me. Han bar te tvile um, at de va den Raa’e han tok mot Tjuve, som ha rengt se[1] og kom att-paa han sjøl. De va ein i Bygden de Bele, heitte Aksleson som va saa raa’og[2], at han va sport for de vidt ikring og de va døm, som tvilte um, at han ha rette Svart-Bokje. Aat Hjonom gjorde Mann Bo og ba han um aa leggje se Raa’ for di gruselege Hugu-Illskun, han plaagast me. Da Aksleson fekk høyre, kaarles Mann ha bore se aat, sa han trast, at han ha raakaa frami rette Kar’n sin – Tjuven ha vore saa go-te se,
