Hopp til innhold

Side:Kleiven - I gamle Daagaa.djvu/331

Fra Wikikilden
Denne siden er ikke korrekturlest
– 319 –

og Innbu ’taa alle andre Slag. Mann dø allt i 1750 men ho Mari styrde Garde i 15 Aar og paa den Visen, at ho ouka Medel’n paa alle Lei’e. Naagaa ’taa di fyste ho gjorde, va aa faa greie Bytes-Lino for Skog-Eigom sine imot Vaagaa-Aalmenningje. Detta vart ei lang Sak me fleire Møte paa Aasta’e, men de enda me Forlik ette di gamle Bytes-Merkj’om. Da den Sakje va Ende, la ho ei ny ei imot Skogbygds-Gardom um ei stor Skogvidd, som kallast Lusæter-Maarkje, og som Skogbygdingann vilde haa te aa vera obytt Skog onde Gardom deres. Ho Mari Bjølsta paa-sto, at de va Bjølsta-Eige ette eit „Tolv-Manns-Brev“ fraa 1596 og de sa greitt fraa Skjifte imillom Bjølsta og Skogbygds-Gardom. Denne Sakje vaaraa i 8 Aar førr ho vart dømd ve Oberhofretten i 1761; Retten heldt se ette di gamle Breve og Lusæter-Maarkje vart kjenndt for Bjølsta-Eige. Førr den Sakje va enda, begjynda ho den treja store Retts-Sakje me Grannom sine, di tvo Prestgards-Gardann, um Skog-Eiga deres paa hine Siun aat Sjo’n. Der vilde Prestgards-Mennann haa de te di, at baade Bjølsta og Prestgardann laag i Sam-Eige um Skogen. Ho Mari paa-sto, at Bjølsta ette gomolt Bruk ha hevda se visse Grenso for sine Eigo og ha sett ne Husmenn paa Eigun. Den Sakje vann ho ou og no ha ho naatt aa faa visse og greie Skjiftes-Lino for alle sine Eigo. Men saa ha ho ou naatt, aa faa mest halve Bygde te Oven, vissa tykte Prestgardann og enno meir Skogbygds-Gardann, at de gjekk ein stygg Orett ivi døm. Mot-Mennann henna Mari tykte, kaar me se, at Dommann va saa orett-vise, at døm trudde ho ha brukt baade falske Vitne og Stikk-Pening aat Fout og Skrivar og di andre, som ha me Sakom henna aa gjera. Ho fekk Ord for aa vera eit hard-tydd og haagriskt Menneskje, som brukte Magt og Rikdom i Sta’n for Rett naar de va naagaa, ho fekk Hog te aa slaa onde se. Frama’for (S. 44) er fortalt um kaa Bygda-Orde sa um ho. Men Sambygdingann henna ha gjort Minne henna Orett me desse, de finnst ikje de minste Merkje ette, at de er brukt Svek hell Oskjeel i Sakom fraa nogor Si’e og de som ha vore fortald, um Vitne ho ha kjøpt, er de argaste Paafunn. At ho elles sto hardt ette aa leggje onde se de, ho vannst ivi-kaamaa, er mykjy trule for den Hogen laag i mange ’taa di Sys’kin-Legde ho va ’taa og