va saa lett og snedde[1] og han tenkte, ’n skulde vera overlag lugum aa ha me i Fjelle. Da Karann skulde gaa ne-att um Eftan, la Øyin ei Kjøt-Børd i Meisen, saa-pass, som han tyktest aa orke, og han Gullbran va saa utu Maata beinksamd te aa hjolpe ’om me aa faa Meisen beint og godt paa Ryggen lagt. Saa skjøldest døm, for han Gullbran vilde att-ende, lenger inn-paa Fjelle ette Hønnom og Hu’n ’taa di eine Bukkje; han skulde kaamaa ette me døm og me baae Riflom. Ja, Øyin rugga aat[2] me Kjøt-Børd’n sine og gjekk, te han vart kjei og vilde sløngje Meisen ne-paa Fjelle og kvile, men – Meisen va paa-snørd saa væl, at de va ikje Raa’ aa faa han ’taa. Han vart sinnt og skulde gripe Tollkniven og skjera av Snøre og saa – va Tollkniven burte utu Skjei’om. Jou, de va likt te, han ha havt go Hjolp me aa faa Kjøt-Børde paa se. Saa vart de aa stille og leite se ne ette Skortom og Lega-om, han stræva saa Sveittin droup og kvile fekk han ikje hell, naar han ikje nettup raakaa ein høvele Stein hell ein Seta, han kunde faa hengje Børde innpaa. Saales kom han ne-aat Leirongs-Bu’n te-sist, saa sigga og klar, at han skolv i kaar ein Lem, og da han Gullbran kom ette um Kvell’n, sat Gamel-Øyin fram-me Bu-Veggje me Kjøt-Børd’n paa Ryggje, han ha sparka og spennt me Hælom, saa de va svart langt umkring han. „Slik Satan te Menneskje, som du, ha de alder vore skapt her i Verd’n, du vørde ikje, um du drap Folk!“ sa Gamel-Øyin da han Gullbran endele løyste Børde ’taa ’om. Ein a’an Gong fekk han narra Øyin ne-i Leirongs-Aae og nogre Daagaa ette tverr-tok han Baaten me Aarom mea’ ÆØyin sto i Baat-Stamme og sette Gaan, saa han stupte ne-i Leirongen. No skulde ein tenkt, at Gamel-Øyin ha vorte lei slikt Kammeratskap, men de va de onderlege, at døm jemnan heldt Lag likevæl, hjolp ikje, døm alder va te-samen ei Viku, mindre han Gullbran va ute me eit Fantstrøk. Eingong dreiv døm og fiska paa Leirongje og ha vore paa Vatne og tikji upp-att Gaane um Maargaann. Øyin va gomol og da døm ha greitt og rasta Gaane, maagaa og salta ne Fisken og stellt væl fraa se allt, va han kjei og vilde taakaa se ei go Kvild inn-i Bu’n. Han la se paa
