visste han, kaa Hollberg „sigta paa“. „Ha, ha, ha! der mena han Prestann der, ser du – de er Rilion han skjimta me! Jaggu va han Guten sin te aa raaka paa de, lell! Les lenger der ska du trast høyre døm fær meir, han kjennde Karann, han! – – – Ha, ha, ha! – men kaarles va de han sa, der, du ? les de upp- att ein Gong te! Høyr der! han spaaraa døm ikje han! – – Nei, eg trur ikje de har vore større Hugu te i di siste tri Hondrede-Aarom. Og saa mykjy som han skreiv – og va laak-helsa attaat all si Ti’!“
’Taa nyare Bøk las han Jo mest ingor; Bla’e heldt han hell-ikje sjøl men han las døm imillom hjaa Granna sine. Og saa sporde han ut alle, han raaka, som kunde gje ’om Melling um kaarles de va me Kri’ og Fre’ i Utlandom. Paa denne Visen ha han oftast go Greie paa, kaarles de sto te ute i di store Verd’n. Garibaldi og Bismark va di Mennan utta-lanns i hans Ti’, som han tykte va di gjildaste, men i di tysk-franske Kri’e va han rasandes sinnt paa Tysklann. I Politikk va han Fristats-Mann og va sikker paa „at de enda me aa bli Republik ivi heile Verde“. „Og kaa ska oss me Kongemagten? kan nugun fortelja meg de? Ho ha alder vore te naagaa anna, all sin Dag, hell aa sogje ut Lannde og drepe ne Folke me Kri’om sine.“ Helles va han ikje saa liva for Politikk som for „Rilione“ og i Lanns-Politikkje fyl’de han mindre me te de bar te me Stor-Stri’e i Veto-Daag’om, da vakna han Jo upp. Vingstremann va han ’taa Liv og Sjæl og Sverdrup heldt han for den gjildaste Mann Norig ha ale ette 1814 og da de va samla Pening te et Lanns-Gaave aat ’om, skout han Jo te 5 Dale. Da Riksretten va sett i 1883 vart han Jo Gjende laak og do, da de lei’ ut-paa Vinter’n. Men mea’ han va som hardast laak, rann den store Stri’n i Lannde for ’om, allt i eitt. „Ja tru kaarles staar de te no?“ sa han Eingong, de va Riksretten han tenkte paa, men han va saa laak, at Orde kom se-og-kaart imillom Ri’om. „Men døm ryk, lell!“ la han attaat, han kjennde se trygg for, at Folke vilde vinne i Stri’e me Kongemagten.
Di siste tjuge Aare han Jo livde, vart de store Umskjifte me mangt, og Ti’e va ikje te aa kjenne att fraa hans onge Daagaa. Mykjy ’taa di, den nye Ti’e kom me, lika han Jo væl, enda han
