Førr er de gjete um, at han Jo Gjende stygde Folk fraa se
me Tru’n sine og me di, han va ovørdin te baade aa spotte og
fordømme Bibel’n og Kristendommen. Folke skjydde han, di meste.
Dette saag han og visste væl ’taa, men han vilde no ikje vera
den, at han gjorde se illt ’taa, kaa Folk tykte og sa um han.
Han va Mann for se og døm fekk gaa der og bera paa „Fordommen“
og tru paa Eventye aat Presten, te døm eingong fekk
Ougunn ope. Eingong kom nok den Ti’e, da Folk vilde sjaa, at
han ha Rett. Men lell va de nok ikje fritt for, at han kjennde
Mot-Hogen tyngde paa se og de letta nok ikje paa de ha’le tonge
Lynne hans, at han visste me se sjøl, kaar lite um-tykt han va
millom Folk. Og saa drog Fjelle, Stilla og Einbuar-Live han
hardare og hardare aat se og Einbuar-Hotten sette Kjenn-Merkje
sitt paa han.
Folke-stygg va ikje han Jo Gjende; han ha hell Hog te aa kaamaa i Lag me Folk att, imillom, saales, for ei snøgg Ti’, men alder lengje um Gongen. Og saa va han vand um aa velja se Umgongs-Venne; de lout no helst vera slike, som ha den saamaa Fjell-Hogen som han ha sjøl og som att-aat di ikje va fulle me „Fordom“. Di beste Vennann hans va difor nogre faa, som va Reins-Skjyttare og jemt ha fylgt ’om i Fjelle og butt i Lag me ’om ve Gjende. Døm va alle, meir og mindre, kome inn-paa di saamaa Tankann um True som han Jo, men de va ingen ’taa døm, som orka aa tenkje saa djupt paa eigje Hann, som han, for han va paa mange Lei’e baade ein djup-tenkt og ein klaar-tenkt Kar, som ikje sleppte ein Tankje, førr han trudde han ha kome te Grunns i ’om. Ette han fløtte fraa rette Bygden, va de elles ikje mykjy han ha Umgong me Folk.
Summe Ti’e kjennde nok han Jo Sakna ette Umgong me Menneskjo, og da kunde Tongsinne taakaa han saa hardt, at han laag att-paa Sengen baade tvo og tri Daagaa. Men jemnast va han ve godt Møle og Ti’e gjekk lett for ’om me aa skjote te Maals og rei’e Riflunn sine hell me eit og anna Arbei’e, han ha forr se ’taa naagaa ’taa kaart. Og saa las han stødt og Lesna’n va nok den, som va ’om te størst Hogna i Ein-Verun. Attaat Voltaire og Volney som Lutnan’n gjorde han Jo kjend me, fekk han laane Bøk ette ’om Ludvig Hollberg hjaa ’om og døm vart
