me nogre Valderse i Reins-Fjelle og fylgde døm i lang Ti’; døm laag i Heimdale og dessa Valdersann va ferme Kare paa all Vis som han Hans likte aa halde Lag me og hell-ikje va døm like te, aa bera naagaa Agg aat honom. Den eine Valders’n skulde gjifte se naar de lei paa Sein-Housten og han ba Stor-Heringsta’n te Gjestbo’s. Han Hans laavaa ut aa kaamaa, men han tenkte som saa, at kom han der, saa kunde de hende, de vart ei orø’le[1] Gjestbo’s-Stugu, for han visste de va ikje Venne alle Valderse han raakaa fram-i. Seint paa Houste fekk han Hans Gjestbo’s-Bjoing att paa-nytt; han va stygt tvi-raa’og me kaa han skulde gjera ve de, alle Folk spaadd ’om, at de vart siste Reisa hans, um han gjekk. Men de va harmele aa la Valdersann haa de seja, at han Hans i Heringsta ikje tordes syne se i Valders, ou, og Bru’gommen va han viss paa, vilde ’om ikje anna, hell væl. Og dime slipte han nogre Knive han stakk i Skreppa og gjekk fjellleies aak Oustre-Sli’re. De va ikje skvettin Gut, Heringsta’n.
I Gjestbo’s-Garde vart han væl imot-tikji ’taa Brur og Bru’gom og allt va godt og væl te um Kvell’n fyste Gjestbo’s-Dagen; ette som Karann bar te aa bli drukne, va de ein og a’an som tok te yppe se og Bror aat Bru’gome va den, som heldt se hardast fram, han skulde vera baade ein go Kar og ei upp-tamd Slaast-Bikkje. Styre og Stime i Stugun voks ette som Kvell’n lei’, de vart ropt uppi Høgt, at no skulde døm syne „’o Stor-Hans i Heringsta, at Valdrisen va Rokke-Bukken“ lell, naar de galdt. Han Hans sat inna’ Borde me Skreppun paa Ryggje og venta paa, at de skulde brote loust for Aalvor og han sat nok ikje mykjy oferdog, for no visste han, at de va baade Liv og Helse de spøkte um, disom han ikje va Kar te staa se. Best de va slokna alle Ljose saa Stugo vart myrk som i ein Sekk. Bru’gomen vart fælin og ropte og ba um, at Ljose maatte bli tenda att trast. Heringsta’n spratt uppi Benken og skreik saa Take lyftas: „ja de er saa vidt døkk veit, at ska de her gaa paa Hardo, saa ha eg ikje mindre hell otte ny-slipa Knive paa meg saa go’e, at døm finnst ikje be’re i heile Valders!“ Ljose vart tenda att me di saamaa og no saag han Hans, at Valdersann sto som upp-
- ↑ orø’le, orø’og: ruskot, ofjelge.
