ein liten Stall, som han tykte sto tryggt te, og saa gjekk han ette uppaa Sætre. Da han kom ne att ette Skriu-Daag’om sto Stall’n orøyvd men alle hine Huse va burte.
Baae Skaars-Garann gjekk av og i Øver-Skaar va de ikje berre Hus og Jord som vart øy’lagt, men tie Menneskjo misste Live. Døm va nie Menneskjo som høyrde Garde te og um Eftan den 21de kom ei halvgomol Jente, som gjekk Gard-imillom i Bygden, og ba um aa faa Hus te Maargaans. „Gjenne de,“ svaaraa Mann, „men Gud be’re oss for Hus, oss ha aa laane burt! De staar idag, men um de staar imaargaa, veit ingen ’taa oss.“ Trast ette losna de ei Skrin som kom og tok Huse; Folke i Grenn ha samla se paa ein høg, ronn Houg utta Jorde, og døm høyrde at Mann taalaa aat Kjeringen: „er du frelst Ragnhil saa skonde deg aa faa Hjolp te aa berge oss andre – de ligg ein Stokk over Bringa mi!“ Men da kom de ei ny Skriu og grov ne allt og alle. Døm fann att Likje og la døm alle tie i ei Grav.
I Sjaardale ljøp de av nogre Hus paa tri hell fire Plasse, men elles slapp Gardann for nogor stor Olykke, døm ligg ikje saa i Brattunn hell, der i Dale. Men Sjaardals-Bekken gjekk saa offselugum stor, at han reidde styggt te Engjemarkje me Øyre, der han naadde.
Paa Sonde, den gamle Skrivargard’n han Hendrik Smidt aatte, gjekk alle Huse me og at Folke berga Live, tykte alle va eit stort Guds Onder. Den gamle Føraa’s-Mann paa Garde, han Jehans, saag, at Sondstein-Bækken voks saa stygt, at han ottast for, at han kom te aa øyre av Bekkje-Kvenne deres og saa rusla han sta og vilde sjaa, kaarles de saag ut. Huse sto enda, men da han heldt paa gjekk fram-aat Garde att, høyrde han de braakaa saa fælt baka’-for se og da strouk Kvennhuse. I saamaa Stonn brotna de ut ei avraa’e stor Skriu uppi Li’n og stemnde beint paa Gard’n; Gamlin saag, at Huse stupte saaner, som den store trihøge Stugo (sjaa: Sond-Skrivar’n), ho sto. Han saag Folke sprang raa’-ville um ein a’an, men Tora slo og Skriunn smala og braakaa, saa han høyrde korkje Skrik hell Jammer. Han ba inderle te Gu’ der han sto, at Folke maatte vera berga. Nei, da kom ei ny Skriu og han saag den trihøge Stugo seig ihop saa Gov og Gabb sto høgt te-vers; me di
