Mor daires, „ess han garta te de, so saag du nok inki noko daa; men dai era der nok Stakkara; e ha ofto baade set dai aa hoyrt dai der e“, sa’e ho; „dai bustulle dai væl me no, men dai pla gjednast sita atte ai aatte ell fjorten Daga ette uss“.
Far aat desse Guto va ai Gong paa Støle aa hogde Stølsve. Ait Stykki framafor Støle e de ain stor’e Stain, som e kvit’e aa sjaa paa, aa difor kalle dai han Kvitestain. Trast ovafor Staine e de ain stor’e Haug, aa i dai Hauge ha mange set Haugafolk, men Mannen va ain taa dai, som alder trudde noko paa slikt, men daa fekk han veta at de va sannt. Me’a han sto aa hogde, fekk han hoyre ait Illelæte uppi Hauge, aa ette som de hoyrdest te, va de ait Kvendfolk, som hadde faatt baadnillt. Han hoyrde, at ho unka se so stundo, nær Ri’idn toko ho att, aa han hoyrde, at de va Folk hjaa henne, som greto me henne aa trøsta ho, at de snart skulde li’e over, men nær Ri’idn toko ho atte, skraik ho so, at han kunna ha hoyrt ho alder so langt. Endele fekk ho ai fæl’e Ri, so at ho skraik aa Unka se endaa verre ell fyrr, aa dai som voro hjaa henne greto aa tuttra, men trast ette vart de stilt. Um ai liti Stund fekk han hoyre, at ho hadde aatt: daa tok de te gret ait lite Baadn, som va nyss født. Daa vart de slik Gle’e paa øllosømno, aa daa hoyrde han, at de bar te me aa skure rain’e ai Gryte; dai vilde no koke Rjumegraut aat henne daa, maa veta. Han hoyrde skile, at dai stampa ain Graut ai Stund ette dai hadde vaska Gryta; men lite imyljo høyrde han den nyfødde Ungin gret. Detta vart no ai hail’e Stund, aa han mainte, de va vist fire Tima. Paa Slutna’n viste
