Thord vilde inke rett tru dat, han heldt baaten still og stirte paa dan flekken, sonen var sokken, som skulde han koma upp atter.
I tri dagar og næter saago folk faderen ro kringum denna flekken utan aa taka mat elder sømn aat seg; han soknade etter sonen sin. Og tridje dagen um morgonen fann han honom og kom berande uppyver bakkom med honom til garden sin.
Dat kunde væl vera genget eit aar etter dan dagen. Daa høyrer presten seint ein haustkveld nokon rusla ved dyri ute i fyrestova og leita vart laasen. Presten let upp dyri og inn steig ein høg framyverbøygd mann, mager og kvit av haar. Presten saag lenge paa honom fyrr han kende honom, dat var Thord. — „Ken du so seint“? sagde presten og stod stilt framfyre honom. „Aa ja, eg kem seint“, sagde Thord, han sette seg ned. Presten sette seg ogso, liksom han ventade; dar var lenge stilt. Daa sagde Thord: „Eg hever nokot med som eg gerna vilde geva dei fatike“, — han reiste seg, lagde peningar uppaa bordet og sette seg atter. Presten talde dei upp, „dat var mange peningar“, sagde han. — „Dat er helvti av garden min; eg selde honom idag“. Presten vardt lengje sitjande stilt, daa spurde han, men mildt: „Kvat vill du taka deg fyre“? — „Nokot betre“. — Dei saato dar ei stund, Thord med augo mot golvet, presten med augo paa honom. Daa sagde presten linnt og langt: „No tenker eg at sonen din endelege er vorden ei vælsignelse aat deg“. — „Ja no tenker eg dat sjølv ogso“, sagde Thord, han saag upp og tvo taaror runno tunga nedyver andlitet hans.
