smør vilde han ha til middags. Da han hadde kjernet en stund, kom han i hug at heimekua stod inne enda og hverken hadde fått vått eller tørt, enda det var langt på dag. Han syntes det var for langt å gå til hagen med den, han fikk slippe den op på taket, tenkte han; det var torvtak på bygningen, og der stod stort, gildt gras. Huset lå i en bratt bakke, og når han la en planke bort på taket, så trodde han nok han skulde få op kua. Men kjernen torde han ikke slippe heller, for den vesle ungen hans fór og kravlet og krabbet på gulvet; han kunde gjerne slå den overende. Så tok han kjernen på ryggen; men så skulde han gi kua vann først, før han slapp den på taket. Å ja, han tok en bøtte og skulde ta vann i brønnen med, men da han bøide sig over brønnkanten, rant fløten ut av kjernen og ned i nakken på ham.
Det led sterkt til middags, og smør hadde han ikke fått enda; så tenkte han han fikk koke graut, og hengte en gryte med vann på peisen. Da han det hadde gjort, kom han i tanker om at kua kunde gå utfor taket og bryte beina eller nakken av sig; gikk så op og skulde binde den. Den ene enden av repet bandt han om halsen på kua, slapp det ned igjennem pipa, og bandt rephelda om låret sitt, for vannet kokte alt i gryta, og han måtte til å stampe grauten. Mens han holdt på med det, falt kua utover taket likevel hu, og drog mannen op igjennem pipa; der satt han fast, og kua hu hang utenfor veggen og svevet mellem himmel og jord, og kunde hverken komme op eller ned.
Konen hadde ventet i syv lange og syv brede på at mannen skulde komme og rope hjem til middags; men det varte og det rakk, og ikke blev det til noe. Til sist syntes hun
