Rabben aa Kjos’en
Me’a Rabben livde va de ain a’n Kar i Hole sam dai kalla Kjos’en, som me vilde vera Trøllkar. Desse tvo Karadn raaktest ai Gøng, aa daa toko dai te svalle ve korare um noko taa korjo; iblandt dessa Svalle komo dai ut paa kaim som va best te aa gjera ette, aa loyse den ljøte, aa kverve Syne, aa te gjera a’n Trøllskap. No vilde dai vera gjøle Trøllkara baa’e tvo. Rabben sette se go te, at han skulde faa Kyrkjeklukkudn te aa taka te laate midt paa Naattenn, aa Kjos’en vaaga imot, at han de inki va go te gjera. Karadn skulde daa fraiste aa nemnde te ko Naatt de skulde vera. Daa den Kvelden kom, gikk Kjos’en te dai Manne, som hadde Kyrkje-Lykillen aa fekk laane den; so gikk han aat Kyrkjunn aa læste ’upp aa klauv upp i Torne te Klukko aa sat der aa helt i dai. Daa de lai ut paa Naatte noko, kom Rabben aa tok ut ait Glas aa smatt inn i Kyrkja aa so uppaa Ivilaupe[1]. So tok han te aa rykkje aa nuppe i Klukketaumadn, men koss han rykkte aa slait, so fekk han ’ki Klukkudn te laate. Han nøgg taa di aa sa’ e desse Orde uti Vere, „nu holder den døde, nu holder den døde.“ Men me di sama han hadde sagt desse Orde, vardt han so rædd, at han tok Laupe utatte or Kyrkjunn. Kjos’en sat ette aa lo aat hono; men dai uppedaga se inki før korare.
Rabben kom ai Gøng te Nestegard, aa der budde ai Kjering som aitte Aase. So vilde han faa hona te aa gjoyme noko Bøka han bar paa; men kunna ho ’ki gjoyme dai inna try Laas, so torde han inki lata hona gjoyme dai. Taa dessa Bøko va den aine Svartekønst-Boki. Jau ho tok Bøkadn aa gikk aat Lofte; ho la’e dai daa fysst ne i ai liten Kiste aa læste den att, aa so sette ho den vesle Kista ne i ai stor Kiste aa læste den atte, aa so læste ho atte Lofte me. Daa voro Bøkadn gjoymde inna try Laas. Um noko Daga kom Rabben aa vilde hava atte Bøkadn sine. Ho Aase aa han gingo daa aat Lofte aa læste upp Laase, men daa dai komo ne i den vesle Kista, voro Bøkadn burte, aa ho Aase vart forkvissa. Men Rabben fortalde henna Aase, at Tremen hadde tiki atte Bøkadn aa kome te hono me dai. Aa de va difør han gjorde detta, at ho skulde faa sjaa, at han kunna noko.
Se’a att ai Gøng kom Rabben paa sama Garden, aa daa skulde han vera der ait Tak; han skulde daa liggje i Fjøse ette som va Skikk i dai Ti’enn. Um Nætadn laag han aa trætta me se sjøl, snupt som hadde hatt ait Menniski aa trætta me. Men ai Naatt imot Dagi va han utkomin or Fjøse, aa den Bonde va komin te hono aa vilde taka han. Rabben ropte paa Hjølp, so Folke kom ut, aa daa sogo dai at den Vonde hadde faatt Rabben so høgt i Vere at han va jamhøgt me Laavetaki. Dai maatte daa te hjølpe hono, aa endele føngo dai han ut or Klono paa dai Ljøte. Rabben fortalde daa, at han hadde løyst den Ljøte, aa han hadde kome so stums paa han, at han inki fekk Stundi te binde han atte.
|
Denne teksten er offentlig eiendom fordi forfatteren døde for over 70 år siden. |
- ↑ Trev, Galleri.