Nykken
Ait anna Vatstrøll va Nykken. Han va ain Stygging, som inki gjorde Gagn men berre vilde de, som illt va. Smaa Unga, som komo burt aat Vatne, saug han te se. Daa han vænta, at nokon snart skulde blive, helt han se myki paa dai Stellunn, aa i Skrymslingenn kom han daa ov’um Vatsmaale me Skalla aa skraik so stygt, at de va nøggle hoyre paa. Han hadde langt graat Haar aa Skjegg, graablaikt Andlet, aa Augu, som gloste i Hause paa hono; men han viste se alder mair en te Beltes upp or Vatne.
Paa ain Gard, som laag ainsløngd i ain Skog ne me ai Aan, hoyrde Folki, at Nykken kom upp i ain Høl aa skraik, so de ljuma i Skogi: „Ti’e e komen, men inki Mannen.“ Noko Kara laga se daa te skø’a ette paa dessa Stellunn aa vilde veta, kaa som skulde bera te. Um a’it Bil kom ain Mann tevland so Svaiten silte taa hono aa endete vilde i ai Nau’syn over Aane. Folki ottast, at de va han, Nykken hadde skriki ette, aa difyr toko dai aa mainheldo Manne, men han gjorde baade gret aa ille let, for over Aane laut han, koss de gikk. Dai slepte hono inki laus att likevæl, men Mannen paa Garde sa’e daa de, at dai skulde giva hono noko Vatn; va han daa saig, so kom han te doy taa di, men va han inki, so vilde de inki nau’e hono noko. Dai gjorde ette dessa Fyrisøgn’n, aa me di sama Mannen hadde tiki ain Svelg taa Vatne, stupte han dau aat Galde. Daa synte de se, at Nykken spaadde rett.
|
Denne teksten er offentlig eiendom fordi forfatteren døde for over 70 år siden. |