Haugtussa/I Skodda
Ho stend for Glase, der Regne dryp.
Ved Barmen hev ho ein Daudingklyp.
Daa vaknar paa nytt det kalde Agg;
ho paa seg riv sine Kyrkjeplagg.
I Linduk legg ho den Beinstubb inn
og hastar til Kyrkja i Skodd og Vind.
Der grev ho aat Beine so trygt eit Reir.
Men daa ho skal sjaa, ho hev det kje meir.
Som klumsa stend ho; leitar og bed;
men burte er Duken, og Beine med.
Daa kolnar ho burt, daa er ho kje glad;
ho grev og leitar paa all den Stad.
Ho grev og leitar med ville Mot;
ho grev til det blø’r under Naglarot.
Ho leitar til Handi er blaa og stinn;
men burte er burte. Ho inkje finn.
Daa tuslar det burte i Kyrkjegardskrok.
Der stod ein Graakall, i Laatt seg skok.
«Det skal du ha, du! haa-haa! hi-hi!
— I Gaarkveld gløymde du Mjølki mi!»
Burte er han paa lette Legg.
Vinden yler um Kyrkjevegg.
Einsleg stend ho i raadlaus Gru;
Vinden dundrar i Kyrkjebu.
Det javlar i Jordi, ned-døyvt, stridt:
«kom att med Beine . . . med Beine mitt . . .»
Ho veit ikkje ut, ho veit ikkje inn;
Skodda myrknar um Kyrkjetind.
Av Grav seg tøygjer ein Arm so lang . . .
Ho skrik av Rædsle og sèt paa Sprang.