Hopp til innhold

Side:Segner fraa Bygdom I.djvu/37

Fra Wikikilden
Denne siden er ikke korrekturlest
XXXIII


„De muna ingi Lesing her; ho gjeve dei bere verre. Men e veit nok, ko som muna e,“ sa han, o so sette han se te o banne Bøn i Bøn upp i Haug. Han sat o engla[1] o svor, so ein syntist de sængra[2] ikringo han. Men de va heldan ikki anna som te vilde. Ifraa dei Dage hadde Folk paa Plasse Fre o trevost gødt.



Dei tryaa Valdrissadn.


Den Ti Sylateradn laago ute, vart de øfto matlaust hjaa dei, so dei svelte i mange Daga. Daa va de ’ki godt o vera lite før se. Ner de vart utdelt Mat ell Brennevin, so fingo dei, som fyst komo framaat; men aat dei sidste naadde de ’ki. Mengdin trykte se so fram, at dei mest klemde hinan ihel. Men Valdrissadn komo fram lel dei; ja um dei vøro dei alleættaste. Va de ingi ønnor Raa, so la dei se paa Knjødn o Ølbøgadn o krabba fram imyljv Føto paa heno o gjorde se Veg likesom Grisen. De som ’ki gikk tesi’is vart lyft ende upp.

Den Gaange dei laago ve Blakjer, vart tryaa Valdrissa kummederte burt i ei Bergstør. Der skulde det liggje i mange Daga o sjaa ette, um Fiinde kom. Men Mat fingo dei inki. Sjølvo Hære va matlaus, so de va ingi Under. Dei skulde mest te svelte ihel allesamne. Te kor Dag kom de ein Lytman te desse tryaa

  1. aa engle, brukast berre saman med, banna og sverja, vonleg, kalla paa vonde Englar.
  2. sængre, um Utev av nokot som et brennt eller svidet.