me motorskøyta. Du e vel førnøgd me ho?
— Ja, e trur da.
— Enn åttringen; kor ha du gjort a han? måtte ho spørre. Det var mest vondt å tenkje på at han hadde skilt seg med båten så snart. Han såg så lett og fin ut då han låg rigga til Lofotferd. Og dei kvite snesegla kledde hallt så godt. Ho hadde lenge stått og set etter han den dagen han seglde ut fjorden.
— Åttringen ha Vikaprinsen fått. Dar va forresten ikkj stort igjen a han.
— Berre ett ein vinter, sa ho tanketung.
— Ja, men da va så tong ein vinter.
— Va da slekt uver då?
— Ja, storstorm kvar dag. Da gjekk på live laust. Han kviskra det seint og tungt tett inn ved henne. Fekk så tak i handa hennar. Og heldt henne fast inni sin store, harde neve.
Han sa ikkje meir. Og ho kunde heller ikkje tale. Fekk seg ikkje ein gong til å dra handa til seg.
Dei vart sittande slik ei stund i store kveldsstilla. Berre ein og annan orren slo ein liten klunk opp i librotet. Bekkene susa og småsurla rundt kringom. Og fjorden blenkte blå mot snø-flekkute fjell.
— Du sei vel ikkj tvert nei til rolage mett? Ho tagde; såg berre nedi lynget; tankefull og still; barmen gjekk i tunge hivingar.
Han prøvde dra henne inn til seg. Men ho
