| Frostathings-Lov. (IV.) | 161 |
.xij. mánoðo í[1] settongi eða attongi þeim er sá maðr er or. æið hvern scal bióða til heimilis hins er heyra scal. oc bióða .ijj. nottum fyrir ef fiörðr eða fiall bannar eigi. En .v. nottum ef at[2] fiörðr eða fiall bannar. hvárt sem hinn er heima eða eigi.
(viij.) En hvert viti[3] er maðr fester útlegðar eið. þa segi sökiandi innan fylki[4] til þess böiar er honom scal eið bióða til at fullu. En ef hann segir eigi hvert eið scal bióða. þá vinni hann eið á .x. vicum sörum. oc se siálfboðinn áðr. þeim er heyra scyllði. en ármanne scal segia til oc er þó fullt at einni nott eða samdögris se fyrr sagt ármanni. hvárt sem hann er heima eða eigi. en þar scal eið hvern vinna. hvert sem er útlegðar eiðr eðr annarr eiðr sem menn hafa fyrr eiða unnit. Nú ef menn tortryggia þat er hann sótti hinn fyrsta. þá sculu váttar hans vita þat með honom at hann sótti þann mann er svá callaði sic. En hvervitna er maðr festir eið fyrir útlegðar mál oc verðr honom eiðfall. þá scal sakarábere hafa kennt þing á þeim mánaði næsta epter. oc se siálfstemnt þat þing[5] þeim er óskióta veitte honom. oc viti hann hverso hann hefer fört eiðinn af hendi ser. En ef sakarábere kveðr eigi eið framförðan at fullu. þá nióte verianði vátta sinna þeirra .ij. er hann scírscotaðe því under þá. er hann förði eið af hendi ser. at hann hafe eið unninn sem festr var. En ef maðr fester útlegðar eið. oc gæter eigi sacarábere mánað þann sócnar sinnar er næstr er eptir eiðstemnudag. þá hefer hann fyrirfarit sócn sinni oc eigi meira. en ármaðrinn söki hínn fyrir eiðfallit þegar hann verðr varr við. oc hafi sótt innan mánaðar sócnarðaga. eða fallinn at sócn.
9 (ix.) Ef maðr verðr höggvinn á þingi. þá sculo aller menn epter renna til scógs. en sá er eigi vill epter renna. þá er sá secr baugi. en .xij. aurar ero í þeim baugi. en nefgilldis menn oc bauggilldis menn oc námágar sculo at lögom eigi epter renna nema vili. En þeir sculo aller eina biörg veita hinom er víg hefir vegit. oc eigi meire biörg veita en scilt er með öllum mönnum. rinda scal manne ef vill. oc áro scal til scióta oc austkere. oc af þessum þrimr þá scal eina biörg at eino veita. en ef fleire veiter. þá er sá útlagr er síðar veiter. nema honom se óvisavargr. oc sveri hann einn fyrir. En ef maðr ferr af landi útlagr. þá er siálfboðit arfa hans um fiárhalld oc allt þat er honom þyckir varða.
10 En ef maðr er særðr á þíngi oc renna aller eptir þeim manni til scógs er víg vacti. nú verðr hann farenn. þá ef hann vill at lögum veriaz. þá leggi hann vápn
- Jvfr. Cap. 9. 10. Hk. 26. G. 152. 181. 192.
