Ívars þáttur Ingimundarsonar

Í þeim hlut má marka er nú mun eg segja hver dýrðarmaður Eysteinn konungur var eða hve mjög hann var vinhollur og hugkvæmur eftir að leita við sína ástmenn hvað þeim væri að harmi.

Sá maður var með Eysteini konungi er Ívar hét og var Ingimundarson, íslenskur að ætt og stórættaður að kyni, vitur maður og skáld gott. Konungur virti hann mikils og var til hans ástsamlega sem sýnist í þessum hlut.

Þorfinnur hét bróðir Ívars. Hann fór og utan á fund Eysteins konungs og naut þar mjög frá mörgum mönnum bróður síns. En honum þótti það mikið er hann skyldi eigi þykja jafnmenni bróður síns og þurfa hans að njóta og undi af því eigi með konungi og bjóst út til Íslands.

Og áður en þeir bræður skildust mælti Ívar að Þorfinnur skyldi þau orð bera Oddnýju Jóansdóttur að hún biði hans og giftist eigi, lét sér um hana mest vera allra kvenna.

Síðan fer Þorfinnur út og varð vel reiðfari og tók það ráð að hann bað Oddnýjar sér til handa og fékk hennar.

Og litlu síðar kom Ívar út og frá þetta og þótti Þorfinnur illa hafa úr haft við sig og unir hann öngu og fer aftur síðan til konungs og er með honum í góðu yfirlæti sem fyrr.

Ívar tekur nú ógleði mikla og er konungur fann það heimti hann Ívar til máls við sig og spurði hví hann væri svo ókátur „og fyrr er þér voruð með oss var margs konar skemmtan að yðrum orðum. Og eigi leita eg fyrir því eftir þessu að eigi viti eg að vér höfum ekki af gert við þig. Ertu og svo vitur maður að eigi muntu grun draga af því er eigi er og seg mér hvað er.“

Ívar svaraði: „Það sem er herra má eg ekki frá segja.“

Konungur mælti: „Eg mun þá geta til. Eru nokkurir menn þeir er þér getist eigi að?“

„Eigi er það herra,“ segir Ívar.

Konungur mælti: „Þykist þú af mér hafa minna sóma en þú vildir?“

„Eigi er það herra,“ segir hann.

„Hefir þú séð nokkura hluti,“ segir konungur, „þá er þér hafa svo mikið um fundist hér í landinu?“

Hann kveður eigi það vera.

„Vandast oss nú getan,“ segir konungur. „Viltu hafa forræði nokkur yfir eignum nokkurum?“

Hann neitti því.

„Eru nokkurar konur þær á yðru landi,“ segir konungur, „er þér sé eftirsjá að?“

Hann svaraði: „Svo er herra.“

Konungur mælti: „Ver eigi þar um hugsjúkur. Þegar er vorar far þú út. Mun eg fá þér fé og bréf mitt með innsigli til þeirra manna er ráða eiga og veit eg eigi þeirra manna vonir að eigi víkja eftir vorum vinmælum eða ógnarorðum að gifta konuna.“

Ívar svaraði: „Eigi má svo vera.“

Konungur mælti: „Engi veg má þess vera,“ segir konungur. „Því mun eg mæla framar þó að annar maður eigi hana þá mun eg þó ná ef eg vil þér til handa.“

Ívar svaraði: „Þunglegar er farið málinu herra. Bróðir minn á nú konuna.“

Þá mælti konungur: „Hverfum þar frá,“ segir hann. „Sé eg þá ráð til. Eftir jólin mun eg fara á veislur og far þú með mér og muntu þar sjá margar kurteisar konur og ef eigi eru konungbornar þá mun eg fá þér einhverja.“

Ívar svaraði: „Herra, því þunglegar er komið mínu máli að jafnan er eg sé fagrar konur þá minnir mig þessar konu og er æ því meiri minn harmur.“

Konungur mælti: „Þá mun eg gefa þér nokkur forræði og eigur sem eg bauð þér fyrr og skemmtir þú þér við það.“

Hann svaraði: „Ekki uni eg því.“

Konungur mælti: „Þá fæ eg þér lausafé og ferð þú kaupferðir þangað til landa sem þú vilt.“

Hann lést eigi það vildu.

Þá mælti konungur: „Vandast mér nú heldur því að eftir hefi eg nú leitað sem eg kann. Og er nú einn eftir hluturinn og er sá alllítils verður hjá þessum er eg hefi boðið þér en þó kann eigi geta hvað helst hlýðir. Far þú nú hvern dag þá er borð eru uppi á fund minn og eg sit eigi um nauðsynjamálum og mun eg hjala við þig. Skulum við ræða um konu þessa alla vega þess er þú vilt og má í hug koma og mun eg gefa mér tóm til þessa því að það verður stundum að mönnum verður harms síns að léttara er um er rætt. Og það skal og þessu fylgja að aldrei skaltu gjaflaust í brott fara frá mínum fundi.“

Ívar svaraði: „Þetta vil eg herra og haf þökk fyrir eftirleituna.“

Og nú gera þeir svo að jafnan er konungur situr eigi yfir vandamálum þá talar hann oft um þessa konu við Ívar. Og þetta hlýddi bragðið og bættist nú Ívari harms síns vonum bráðara. Gladdist hann eftir þetta og kemur í samt lag sem fyrr hafði verið um skemmtun hans og gleði. Og er hann með Eysteini.