etter eit Mønster eller Ideal, men gjeva seg tilfreds med det praktisk brukføre, det, som er, naar ikke dette er reint for ille. Deires heile Aand og Gruntanke verdt paa denne Maate heilt igjenom prosaisk.
Dette slær fullstændig in med Schweigaard. Det er vel ingen so urimeleg at krevja, at han skulde vera idealistisk i sine juridiske Tolkningar og Tydningar, men det er Tonen, Temperaturen i Mannens heile Stil og Tale, som eg her meiner. Og den er, — ja den er nokot so leidt, at det rette Ordet ikke er fint nok um Schweigaard — den er spitsborgerlig og philistrøs. Det ligger ei Slags jordisk Mare over Bringa, naar du rett kjem in i Selskap med honom. Sjaa f. Ex. med hans Statistik; det er Summar og Størrelser utan det rette Syn for det statistiske Gruntankar, som igjenom Tal koma fram. Det er vel so, at desse største statistiske Grunsetningar ikke vaaro utfunne i Schweigaards Ungdomstid, men likevel so er hans Tal trøyttande og tunge. Det var og ein Miskjennelse af. Statistiken at leggja den til det juridiske, so som Schweigaard gjorde. Det er ein philosophisk Vitenskap for seg sjølv det.
Ved dette, at Schweigaard hadde so litet at gjera med ideale Krav, so var han i Forretningen og daglegt Liv ein lykkeleg Mann. Han gjekk der so fin og velfornøgd, og Verda var vist ikke for honom nokon „Jammerdal“. Han let seg dyrka af almindelege Navrar eller Bor, og det er aldri spurt, at han vardt keid af slikt Selskap. Han mottok sine Røykoffer og med sin gode Natur, so vardt han ikke so utskjemt af al Rosen sin, som du skulde venta. Det er i det heile eit stort Exempel paa Schweigaards fine Natur, at han ikke vardt reint utskjemd af al den Offerrøyken. Vi sjaa, hossen det gjeng Folk, som ikke faa halv Ros og Uplyfting mot Schweigaard. Han var ein velstuderad Mann, og hans gode Natur gjorde Resten. Det forstend seg, han var hofmodig. Det braut fram rett, som det var, men det underlege er, at han ikke var meir. Var du kjære Lesar agtad og ærad so som Schweigaard, so vilde du nok snart koma paa Gaustad.
