saag han, at de brann Ljøs i kor einaste Hytte; daa
fysste skynte han, at de va Joleftasnatte.
Sy i Garde paa Bergi budde de ein Mann som
eitte Jahas; han va endaa so svær te aa laate paa
Hørpa; de e ’ki mange Aare si’a han døyde. Denne
Jahas’en hadde ei liti Døtte, som eitte Marit, ho va
ei Smaagjente paa ein seks-sjau Aar. Ein Dag skulde
ho aa Bror hennar som va nokre Aar eldre gaa upp
paa Marki eit Stykki ova Huse aa ropa heim te Maals
Far deiris, som stelte der me noko Jordarbeid. Daa
dei gingo ne’att, vart Gjenta burte før Gute; han
visste ’ki meir kor de va vorte taa henne en alder so
va. Han sprang daa ne’att aa meinte, at ho va komi
fere hono, men ho va ’ki de heldan. Daa Faren kom,
spurde dei han, um han hadde set ho, – nei. So
sette dei upp igjeno te aa leite, fysst Foreldro aa
Systkine hennar se’a alle som voro go te røre se i
Bergsgardo, men dei fønno inki Gjenta. Daa vart
de likesom ein Dugna, Folk komo te dei otor heile
Bygdenn, før dei syntest Synd i dei, aa dei gingo
skile i Manngard aa leitte aa forforo upp heile Aasen
unde kor einaste Buske, men Gjenta fønno dei ’ki att.
Paa ein Haug trast ova Huse fønno dei ein Kjepp
som ho hadde bore i Høndenn, daa ho vart burte, aa
dei kunna daa inki anna skyne, en ho va vorti inntaki.
Dei freista no alla dei Raa’e som upp kunna tenkjast,
te aa faa henne utatt, men de hjølpte inki. Dei reiste
upp ein Gælgi uppaa Hauge, aa fingo laant sø ei taa
