gafolki som budde derinne hadde sett Døre paa vi Vegg. Inne va de Felelæte aa Dans aa Moro; Karmennadn hoppa upp aa slogo ihop Hendo aa skriko: „Trjaa Veko aa ei Skarke[1] te Jolann!“ Dei gle’a se te Jol dei likesom alle are. Soleine fekk han Thor den Gaange veta ko langt de lei, so at han kunna laga se heimatt i Ti’enn. Men um Veten derette gikk de hono verre. Daa vart han liggjandis i Fjello radt te Jol. Um Joleftasnatte rett som han laag aa lunka se som alle best, høyrde han Trølle i Nøsakampe rope te Trølle i Knippunn: „faar e laant store Buskapskjelen din?“ „Ko vil du hava den te?“ svara de. „E vil koka han Thor den lange som alder heimatt vil gange,“ svara Trølle. Daa vart han Thor rædd, sto upp aa pjunka se te aa sette paa Heimvegen so fort som han hadde vore kasta. Men han laut over ein Haalis aa glatt, so at de flaut[2] inginting. Daa han vart stird tebakers, saag han Trølle kom skrevandis ette; de va so stort aa høgt, at han saag Maanin imyljo Føto paa di; de glatt aa datt, so de braka i Ise, men nær de kom uppatt, tok de so lange Steg, at de kunna naa att hono Thor i nokre Byks. Men te all Lykke va de eit Trøll burti ein Haug, som vilde hono Thor væl aa skreik te hono: „Thor Ragabust! kipp Sko, spring sokkeleisto, so gaar de fortare!“ Daa treiv han Thor Skodn i Nevin, aa no tusla han so lett over Isen, at Trølle vart langt ette. Daa han kom heim paa Eggi,
