før di. Men rund umkring rei de ei Ra me svarte Kara, som hadde rau’a Jødnstenga i Hendo, aa lite attimyljo slogo dei Jødnstengadn isamen so at de gneistra umkring heile Fulgje. Daa dei voro komne beint før Hauge, der han Thor laag, klemde han laust over Bru’e; de va no skile so, at han hiksta ette Ande daa maa veta, aa i di sama de small, va heile Bru’fulgje burte. Men han visste at Bru’e laut bli att; han sprang daa ne paa Vegen, aa der laag ho; men ho laag Lik i Bru’stase sino, – Hesten va so høg at Anden hadde førgange henne, fyrr ho kom paa Jorde. Hadde han Thor hatt fleire Ladninga, so hadde han væl skote se sjølv attpaa, skik Hjartesorg fekk han. Men daa ho Anne va fari te Gravenn, hadde han ’ki lengi att aa leva han heldan. Faren døydde ogso um Hausten.
De va ei Gaang ein Prest, som skulde aat Kyrkjunn aa messe, men han hadde so klen Hest te aa ri’e paa, at han kom mest ikki taa Flekki, ko han skreik aa spende aa nødta paa han. Daa han va komin eit Stykki paa Veg, saag han ein Mann som sto aa kokte Tjøro aat Baate sino. „Ko e de du vil hava detta te som du har i Grytunn?“ spurde Presten. „E vil hava de aat Baate mino, te at han ska gli’e bære,“ sa’e Mannen. „Kann du ’ki læta me faa kjøpt noko taa sama Slage aat desse Fillegampe mino?“ sa’e Presten. „Jau de va Raa te di daa,“ sa’e Tjørokaren, –“ „ko myki vil du hava?“ „Før aatte Skilling,“ sa’e Presten. Mannen tok ei Fille aa dytte ho ne i den kokandis
