ho te aa bruke Raa’e, aa den Natte sov ho role. Dagen ette syntest ho, at ho hadde besna; ho hadde lettna myki før Hjarta’e. Men are Dagen va ho skile sæl, aa dei lei’e Tankadn voro reint burte. Tre’a Morgon vakna ho taa ein fælande Bjølleraml paa Kven’n. „Ti no!“ tenkte ho Anne aa spratt upp, „e meine de e Trøll hjaa Krøtero.“ Ho kasta paa se Klæ’o aa sprang ut. De va ’ki anna ell ein stor brandutt Ukse, som va komin inn paa Kvene aa helt paa aa masa aa dreiv paa Kydn. Kvele’e va att, aa Garden va høg, so de va ’ki godt aa skyne koss Uksin va komin inn; men ho laut no sjaa te aa faa jaga han ut att. Ho tok se ein stor Svulk, men Beiste va ’ki rædd; han reis upp aa Bakfotadn imot henne aa belja, men han stanga ’ki; de va ’ki Ølvoro hass. Han sparka i Jorde so Molde dreiv. Eit slikt Uksevyrki hadde ho Anne alder set; han va so feit aa stor, at de va skile likle, aa so slett va han, at de glittra i Haaro, aa brandutt va han ifraa Øyro aa ne i Klauvidn. Ho fekk han daa utatt teslutt; men me di sama han va komin ut um Le’e va han huld, so at ho alder saag Liknils ette hono meir. Daa ho hadde stande lite aa undrast paa detta, sprang ho innatt ette Stuto aa Mjølkesponno; so gav ho Kyro Salt aa mjølka aa lokka. Trast ho va komi innatt, hadde ho uppaa Brestingkjelen[1], aa no fekk ho so annsamt me aa breste aa kinne aa buskapa, at ho gløymde aa lesa. Stundo slokkna de reint unde Kjele, stundo logabrann de uppme Bradde, stundo fauk de Føne[2] ne
