hono Halvor Jarsta. Han fekk no heldan inki slek Køst, kor han kom. Ein Synndag han hadde vere austa Aasen ve ei taa Kyrkjo o sønge, reiste han inn paa ein liten Gard, eite Langedal, o vart verand der um Natte. De va eit snaudt Aar, o Folke hadde liti Raa. Daa han kom heimatt førtelde han taa, kost han hadde levt paa dei Garde; ja han hadde de øfto: uppatt, at daa han va i „Lunketalen, spiste han spiket Kalfakøt og aat Pirkefrød og drakk Primplanta hele Natten.“
Han va hask ette Brennevine. Ei Gaang han reiste te Byen, hadde han kjøft me se heimatt ein gild Brennevinskagge, som han hadde paa Kløvenn seno. Daa han va komin so langt paa Heimvegen att som aat Tonsbakko, gikk de hono te eit lite Spøk. Han let Skarvegampen lakke fere me Kløvenn, o sjøl slarka han eit Stykki ette. Men i dei Brøttunn der ova Ton hadde Kløve skakist so, at Kaggin hadde døtte ne o rulla burti Vegabradden. Daa Kjørner kom ette, fann han Kaggin, o han vart gla. „Her ha de fare en Brensvinsmann,“ sa han, tok Kaggin upp, sette han paa Munn o saup. Men de hadde gange ei Par Gjurde taa Kagga, so at han lak. Kjørner lakka daa inn paa Ton me Kagga si o ba um o faa laant ei „Grite.“ Ja Gryte fekk han, o deri tømde han Kaggin sin. Men Mann kom o vilde smaka, o Kjeringi kom o vilde supe, o „alle Barne vilde slikke,“ o soleine gikk de te di, at han ikki fekk me se Brennevinsdrøpin atte, daa han reiste taa Ton. Men endaa verre va de, at han sakna Kagga si eigje paa Kløvenn seno. Han kom daa ihug, at de va plent ein slek Kagge, han hadde
