Jordeplo her i Bygdenn. Men ingin fekk sjaa, kost han for aat me dei. Ner dei spurde han, kost dei skulde seta Eplo, sa han, at dei skulde taka ei, „Størstauk“ o staure eit Høl ende niegjeno Jorde, so langt Stønge naadde, sleppe Jordeple dernie o drive fullt Høle att me Jord.
Sia fløtte han austum Fjorden. Han hadde ein liten gamal Hest, som va lik hono. Han rakla no o kjørde ikringo Bygde, o Hesten hass va so godt tevand, at han tok me i korteinaste Grindele, føruta Kjørner tok i Taumadn. Følk løto no traktere han, o han hadde skjele godt me di, at han inki va bljug. Ei Gaang um Hausten han kom att ifraa Kyrkjunn reiste han ne paa Jarsta o gikk inn nordi Stogunn hjaa hono gamle Halvor. Dei hadde nyst bufløtt heimatt, o Fanten vontist o faa smaka Bufargrauten. De fekk han ogso. Kjeringi sette fram paa Borde eit Rjumegrautdyll, som va uspretta[1], o ein Bølle full me nysilt Mjølk. Kjørner sette se daa i Hægsæte o te o eta. Han skar se fyst taa ein gild Kank[2] taa dei kalde Rjumegraute o aat upp den o drakk Mjølk attve. So knudde han Hendadn samen, som han ha vilja slutta. Men de vart ikki noko taa di; han tok Kniven att, skar taa ein Kank te o sa: „Ja, naar je faar spist op denne lille Kank, saa ska je ikke hafe mer.“ Men daa han hadde ete upp den Kanken, skar han taa ein te o sa de sama, o soleine heldt han paa te Rjumegrautdylle o Mjølkebøllin voro tome. Si’a vart han alder sett tebords øftar hjaa
