dei Preino o Pek, som dei upp kunna tenkje. Dei hadde
jamvel Snus i Øle aat hono, o han laut drikke de.
Skrubben syntist daa, de va best o sjaa ette, kost de
gikk me Granna hass, o lakka ette uppaa Løftstogo.
Der saag han hin sat som ein førskjemd Hund. Han
tok Øle o smakte paa de; men daa tok ogso Sinne han.
Han treiv Bordkrakken, braut han i tvo imyljo Hendo
si o sto me Stubbo, so de flakna ikringo han. Dei
som vønno utpaa Svale, voro sæle dei toko Døre fat,
men mange stuste inne, kor aat si Ron. Daa han
hadde gjort rødigt inne, rende han utpaa Svale o gjorde
sama Leiken der, so at de, røste[1] ne likesom Maur.
Daa han hadde masa ut; sette han se paa ein Kubbe
midt i Garde. Daa hadde Austræsingadn faatt smaka
Vestræsingkjempudn. De vart gjort ei Vise um detta
Bryllaupe, o i dei reknast de upp alle dei Gokaradn,
som voro me i Lage, o som Tuvaskrubben skamslo.
Visa enda soleine:
– „Han Tøstein Høldal o han Ljøsengknut; –
Men Tuvaskrubben jaga alle ut.“
Ein Dag Kjeringi paa Summelengi helt paa hengje
uppaa Dugurdsevne, kom de inn ein Kraamkar me
Skreppunn seno“. „Du maa ha ein stor Husly du,“
sa han, „som koka so stor ein Graut.“ – „Aa denna
Grauten e daa ’ki so stor,“ sa hona; „de e ’ki meir en
ein snertin Kar kan eta i eit Maal detta,“ sa Sum-
- ↑ av røsja, røs, røste.
