gjekk utigjenom Døra, so skaut han ette henne. „Raakte e de Kari?“ sa’e han „Aa nei lel,“ sa’e ho. „Aa de va væl de,“ sa’e han da.
Han likte inte, at Haran hukkra uppi Bergom der, aa at Elva tura so ne i Dala. Da de no lei so langt, at de vart Kyrkje der, aa Klukkunn bar te aa laate, so tytte han de va best aa flytja derifraa. So reiste han da aat Skreibergom utme Mjøsenn aa sette se ne der. Da han va paa Reisenn aa va komen ne i Dalen eit Stykki, so dat Smørklyva hass taa, aa inte va han go før aa faa ho uppatt paa; so spytta han paa ho, so de vart tu digre Steiner, aa døm ska staa der utme Veiga ve Brudal den Dag i Dag.
So va de nok ein Gaang mange Aar bakette, at de va ein Mann og an te Svatsom, som ferdast te Byen um Vinteren. Paa Isa ne’under Skrei’n møtte han Jutulla. Han kjende han taa lang Lei, før han va no my’e større held anna Folk, aa døm va gamle kjende, so tvelte han um, at han vilde koma aa heilse paa se. Da han visste, at Jutullen plee’a vera hard i Fingrom, so tok han ein Sko, som hadde rokje unda Gampa aa stakk inn i Vaatten sin. Aa væl va de, at han hadde Skoen, før da Jutullen kom aa vilde heilse paa han, so fekk han Tak berre ti Skoen, aa den klemte han reint ihop. „De e handfaste Karer enno i Svatsom,“ sa’e han. „Aa verre bli døm te lenger de li’,“ sa’e Mannen. So spurde han Jutullen, haalessen han treivst der ute. „Aa jau,“ sa’e han, „men e er lei denne Skarvebekken,“ sa’e han um Mjøsa, „før stødt naar e ska bort, so lyt e over han, aa da e de ingo Raa, anna e væte me lite paa Hæl ell Taa. Staar
